A Pale Horse Named Death - Infernum In Terra

SPV

Sidder ende beef, gij vermaledijde. Want het New Yorkse vijftal A Pale Horse Named Death heeft eindelijk de vierde langspeler klaar. Eentje vol morbide titels, een sacraal skelet-artwork en een dreiging die de meest zwartgallige doommetalhead doet kwijlen. Na de twee minuten durende intro Infernum die bestaat uit ijle kreten, blaffende honden en drums, die uit de diepste helkrochten afkomstig lijken, ben je sowieso klaar voor een stukje loodzwaar metaal.

En dan sta je dus compleet op het verkeerde been. Want het paradepaardje van Sal Abruscato (ex-Type O Negative) heeft meer wortels in de zogenaamde grunge dan in de zware en zwarte metalscene. Al is het dan omdat Abruscato's neurotische (ontdubbelde) stem als twee druppels water gelijkt op die van wijlen Layne “Alice In Chains” Staley.

Maar dat betekent ook dat A Pale Horse Named Death liever werkt met stevige en lekker loodzware stonergitaarriffs, luidruchtig aangemepte drums en een bijna psychedelische onderbouw van synths. Mooi in verschillende lagen opgebouwd. Negen keer op rij krijg je een knoert van een riffmonster dat als een molensteen rond je nek hangt. Geef het dan toch maar een doom-etiketje. Maar melodie is wel essentie. En hoewel Abruscato en zijn vier companen graag gal spuwen over kritiek en het onrecht om als artiest jezelf te mogen zijn, de negatieve invloeden van drugs of andere verborgen frustraties, staat dat toch ondergeschikt aan de energie van de muziek zelf.

Dit album kent dan ook enkele knallers die binnen het genre tot instant classics mogen uitgroeien. Want het is een kunst om in een song als Cast Out From The Sky de boog zo’n zeven minuten strak te houden, sinistere in- en outro op piano en jankende (maar niet storende) gitaarsolo inbegrepen. Of met singalongsongs als Devils Deed en Slave Master bijna te wachten tot het einde van deze erg solide plaat om die laatste, extra uppercut uit te delen. Beheerst, maar daardoor net erg krachtig. Dat is de technische troefkaart die A Pale Horse Named Death keer op keer trekt.

En dat is ook een kaart die helaas na een tijdje ietwat voorspelbaar wordt – al hoeft dat geen echt mankement te zijn. Slepende stonerriffs en een morbide mystiek houden sowieso de geest van Type O Negative, zelfs een beetje Danzig (en meer recent de band waar Abruscato als tourmuzikant inviel, Life Of Agony) staande. En zo smeren deze heren stroop aan de baard van al wie zich iets kan voorstellen bij het etiketje “gothic metal”, een vlag die de lading in geen geval dekt. Maar verdorie, wat zouden we graag de penetrante, logge en bezwerende muziek van deze band over een festivalweide horen galmen! We gaan onze headbang-nekspieren nu al trainen