A Mote Of Dust - II

Chemikal Underground Records

II

Hij zet zijn eigen miserie nog steeds op muziek. Alleen is zijn publiek door de jaren heen kleiner geworden. Maar Craig Beaton (ook wel Craig B) volhardt in de boosheid en is met zijn A Mote Of Dust toe aan een tweede langspeler. En, naar eigen zeggen, misschien wel zijn laatste muzikale statement.

Misschien kent u hem van Aerogramme of van The Unwinding Hours, maar meer waarschijnlijk is dat u nog nooit van hem gehoord hebt. Craig B is er dan ook de man niet naar om zichzelf te promoten. Dat is zo geweest zijn hele carrière lang. Bovendien wilde hij absoluut niet in de muzikale, commerciële mallemolen terechtkomen. Dan maak je het jezelf als artiest niet gemakkelijk.

Met A Mote Of Dust is hij zowat helemaal teruggekeerd tot de basis. Geen zware gitaren meer, maar eenvoudigweg een akoestische gitaar, van miserie doortrokken teksten en de muzikale bijstand van Graeme Smillie (piano, bas). Maar evengoed is deze muziek zwaar beladen, zoals dat eigenlijk bij alles wat Craig B al op plaat zette het geval was.

Meest uitbundige nummer van de plaat is single Slow Clap, dat wordt opgebouwd rond de akoestische gitaar van Beaton, aangevuld met een baslijn en elektronische percussie. Geleidelijk aan wordt het naar een dramatisch hoogtepunt gevoerd, tot Beaton uiteindelijk eindigt met: “Hey, well, you really showed them now, didn't you?”, maar eigenlijk voel je dat hij net het tegenovergestelde bedoelt. De woede op muziek gezet.

Het is meteen ook het meest rijk georkestreerde nummer. Daartegenover staat een song als Signals waarin de muziek beperkt wordt tot piano en bas(synth) en je Beaton hoort smeken dat hij het alsjeblieft toch maar fout heeft. “Let me be wrong”, hoor je hem pleiten terwijl de muziek wegsterft. En uiteindelijk wordt het gewoon “Let me be”. Pijnlijk mooi. Nog kaler is de afsluiter Wintersong, nog puurder is het resultaat.

Referenties als Mike Oldfield (de piano in Second Last First), Laurie Anderson (Cease) of Eyeless In Gaza (A Fundamental Problem) zijn maar enkele waar we bij uitkomen. Indietronica is zelden veraf zonder ooit in (platte) beats te vervallen, maar meestal wordt het heel simpel gehouden, beperkt tot een paar instrumenten en die stem, die soms lichtjes zwabbert, waardoor ze nog dieper gaat; alsof hij zijn woede/machteloosheid amper de baas kan.

Het lijkt onwaarschijnlijk dat de man die ooit Munchs 'De Schreeuw' bijna tot leven leek te doen komen, ook in eenvoud zo kan schitteren. Het zou jammer zijn dat dit de zwanenzang wordt van A Mote Of Dust.

24 maart 2019
Patrick Van Gestel