A Certain Ratio - 1982

Pias Records

In het huidige klimaat, waar “all things new wave” weer (terecht) met de nodige egards worden behandeld, is nieuw werk van pioniers uit Manchester, de wavebakermat, een welkom sonisch artefact. En al zeker als het kwalitatief smullen is zoals met '1982' van A Certain Ratio.

 

Want laten we er geen doekjes om winden: A Certain Ratio zijn grootheden in het genre.  We kunnen nog altijd een monumentje optrekken voor een meesterwerk als 'Sextet' uit 1982, een bijzondere Britse variant op 'Remain in Light', even spannend, dreigend en onheilspellend, maar zonder de hit die The Heads wel hadden met Once In A Lifetime.  Desalniettemin ging het dak eraf, toen Luc Janssen dit voor ons ten dans speelde in het majestueuze 'Domino Deel 2' op zaterdagavond. 

Een nummer één in de UK Independent Charts, hetgeen geen sinecure was voor een donkere, onheilspellende plaat, een kenmerk dat producer Martin Hannett kan aangewreven worden. En laat 'Sextet' nu het de referentie zijn voor de nieuwe Ratio. De titel '1982' geeft het eigenlijk al helemaal prijs. Maar laat ons heel eerlijk zijn: het is een ietsje vrijblijvender dan destijds, iets minder onheilspellend en we hebben het allemaal al eens horen passeren. Zelf ontkennen ze de titellink met ‘1982’ enigszins. "The title is just playful. People can take it whichever way they can", aldus Donald Johnson.

Desalniettemin smelten onze oren nog altijd bij een jazzy wavestuk als Tombo In M3, ritmisch en inhakkend tegelijkertijd vooruitkijkend en achterom blikkend naar 1982, best spannend. Of hoe in Samo toch subtiel Afrogewijs wordt geknipoogd naar ‘Remain In Light’.

Vocaal worden ze tegenwoordig kundig bijgestaan door neo-soulzangeres Ellen Beth Abdi, die in Waiting On A Train, de single van de plaat, het vocale laken mooi naar zich toe trekt, geflankeerd door Manchester-rapper Chunky. Pop, wave en rap netjes in één song geflikt. In titelnummer ‘1982’ scheren ze weer, schertsend en plagend, scheerlings langs 'Sextet' heen.  Funky en onheilspellend, zoals ze op hun best zijn. maar dat hadden we al geopperd. Enig minpuntje is de obligate ballade als slotnummer, Ballad Of ACR, waar ietsje te diep wordt weggezakt in de loungekussentjes.

Het lijkt op een nostalgische trip maar het is eerder teasen en plagen, want het blijft allemaal behoorlijk creatief spannend op ‘1982’ met de eclectische mix aan elektronica, dance, trance, wave en pop. Smullen zullen ze, de wavefans die vertrouwd zijn met de fijne waren van A Certain Ratio, maar ook voor leken en novieten, die minder vertrouwd zijn met het Ratio-verleden, valt hier één en ander te beleven. Een aanrader. Of was dat nog niet duidelijk?!