65daysofstatic - Wild Light

Superball Music

65daysofstatic is een groep die sinds haar oprichting nauwelijks stil heeft gezeten. In een krap decennium vuurde het Engelse viertal al zes officiële albums op de wereld af. Hun laatste wapenfeit werd 'Wild Light' gedoopt en valt op omdat er tussen de nieuweling en het vorige album 'We Were Exploding Anyway' een ongebruikelijk lange tijdsspanne van liefst drie jaar zit. Het schept de nodige verwachtingen, maar helaas worden die slechts mondjesmaat ingelost. Daarvoor kabbelt 'Wild Light' te langzaam voort.

In de eerste twintig seconden van het album horen we een vrouw zeggen: "No one knows what is happening. There is a lot of danger out there". Niet helemaal waar. Wat we gedurende de daaropvolgende vijftig minuten over ons heen gestort krijgen is onmiskenbaar 65daysofstatic.. Ratelende drums, ijle pianoklanken en afwijkende maatsoorten kunnen we alweer stuk voor stuk afvinken.

Extatische elektronica over bovenzinnelijke postrock, die dus zowel in het verlengde ligt van The Prodigy als Mogwai. Het is precies waar de schoen wringt. De muzikale ideeën, hoe crossover ze ook mogen klinken, boeten met elk album weer iets meer aan urgentie in.

Terwijl dat toch precies is waar de band het van wil (en misschien ook wel moet) hebben; bombastische instant-hypnose op het scherpst van de snede en met het mes tussen de tanden. Muziek die een alarm doet afgaan. Op 'Wild Light' kiezen de Britten echter voor het eerst voor een wat bedachtzamere aanpak.

 

De plaat laat zich beluisteren als één langgerekt nummer. Daarmee is het ongetwijfeld het meest coherente album dat de groep tot dusver uitbracht. Hier valt heus wat voor te zeggen, maar ondanks een prima algehele spanningsboog ontbreken uitschieters die echte potten kunnen breken. Songs als Radio Protector, Retreat! Retreat! of Come To Me schitteren door afwezigheid.

 

Neem nu bijvoorbeeld The Undertow en Sleepwalk City, die samen het hart van het album vormen. Tamelijk onconventionele songstructuren (rechttoe rechtaan middenstukken vol gitaarfurie worden omgeven door atmosferische soundscapes) lukt het niet te verhullen dat hier sprake is van futloosheid om langer dan drie minuten echt te boeien.

 

Waar laatstgenoemde, een grimmige ode aan thuishaven Sheffield, maar niet kan kiezen tussen transcendente house en apocalyptische strijkers, daar verzandt The Undertow in een gezapige anticlimax. Ondertussen zijn we dan wel weer bijna een kwartier verder.

 

En helaas hebben dergelijke niemendalletjes op Wild Light de overhand. De veelbelovende opener Heat Death Infinity Splitter plus het mooi beheerste, door piano gedreven Taipei bieden niet genoeg tegenwicht.

 

De band begon de laatste tijd op haar platen zo ondertussen hoorbaar in herhaling te vallen; ze helemaal uitzitten was al een vermoeiende opgave. Het wat magere 'Wild Light' is consistenter dan ooit, maar stemt, op de keper beschouwd, hoogstens nieuwsgierig naar de live-shows, waarin het materiaal door het intense spel beter uit de verf zou kunnen komen.

 

Op 1 november sluit 65daysofstatic haar tour af in Leuven.