Teenage Fanclub - Here
Merge Records
Een nieuwe plaat van Teenage Fanclub is misschien niet iets waarvan het adrenalinepeil meteen fenomenaal de hoogte inschiet, maar het zorgt toch voor enige opwinding.
Begrijp die inleiding nu niet verkeerd. Wij zijn wel degelijk blij met de nieuwe plaat van Teenage Fanclub, die na zes jaar terug opdagen om opnieuw hun ding te doen en twaalf nummers, netjes verdeeld tussen Norman Blake, Gerard Love en Raymond McGinley, op plaat zetten. Twaalf liedjes die, naar goede gewoonte, alweer aantonen waarom popmuziek zo mooi kan zijn. Trouwens, als u zich afvraagt waarom Blakes naam steeds vooraan staat in de opsomming van de bandleden: de namen staan doodgewoon alfabetisch gerangschikt. Zeg nu nog eens dat democratie niet werkt.
Maar de muziek dus. Wie de Teenage Fanclub van ‘Grand Prix’ of ‘Bandwagonesque’ verwacht, is eraan voor de moeite. Het stevigere ninetiesgeluid werd ingeruild voor een simpele, maar efficiënte sound, die de luisteraar de mondhoeken omhoog doet krullen, het hart verwarmt en de ogen doet sluiten. Dit is muziek om van te genieten. Zoals je dat met een goede wijn ook doet. Even aan de smaak wennen voor de aroma’s doordringen en exploderen in je mond.
Het mooie aan Teenage Fanclub is dat ze dat niveau steeds weer de hele plaat weten vol te houden, ondanks die drie verschillende songschrijvers. Het begint al met single I’m In Love. Ondanks het feit dat de man eenenvijftig is, weet hij het verliefd zijn nog steeds mooi in een liedje te vangen. En dat die song, net als het menselijk hart, het tempo opdrijft naargelang de geliefde in de gedachten verschijnt, maakt het allemaal nog mooier.
De harmonieën - The Beach Boys zijn nooit veraf - zijn nog steeds even uitgekookt. De songs zijn van het niveau dat een band als Squeeze wist te bereiken. En de draai die ze aan een song geven als I Was Beautiful When I Was Alive met dat repetitieve en uit het niets opdoemende “What are you gonna do about it?” is meesterlijk. Ook With You is zo’n ingetogen lied, dat als een kristalhelder bergriviertje door ongerepte natuur zijn weg zoekt.
‘Here’ is niet de meest opvallende plaat, maar is wel van een onmiskenbare kwaliteit, die je pas na enkele luisterbeurten ontdekt. Zoals dat zo vaak met de beste platen gaat. En deze, zo zal later blijken, zal daartussen helemaal niet misstaan.