NAO - For All We Know
Little Trouble Disks
NAO was ons al bekend van enkele knappe songs en clips voor ze door de BBC werd uitgepikt als één van de Sounds of 2016. Met deze plaat bewijst ze dat dit terecht was.
Voor we het over de muziek zelf hebben, eerst een pak billenkoek voor de grapjas die toeliet dat er achttien tracknummers de hoes sieren. Genoeg om er niet aan te willen beginnen, want wie slaagt er nu in om achttien songs op een debuutplaat te persen die allemaal de moeite waard zijn?
Uiteindelijk overwonnen we toch de weerzin - enig onderzoek verduidelijkte dat er van de achttien tracks eigenlijk vier geen nummers waren, maar een beetje spielerei - en gaven we de plaat een kans, mede door haar fantastische passage op Pukkelpop. En we moeten toegeven: we gingen overstag.
Achtentwintig jaar is Neo Jessica Joshua aka NOA al. Beetje een laatbloeier dus, al nam de voormalige jazz-zangeres eigenlijk gewoon de tijd om het vak te leren in de schaduw van o.a. Kwabs, Mura Masa, Disclosure en Jarvis Cocker en als een van The Boxettes. En dat heeft duidelijk geloond. Dat ze kan zingen, staat buiten kijf en met haar rijke mix van soul, funk, r&b, hiphop en elektronica levert ze een ongewoon sterk en coherent debuut af, waarop het geregeld lijkt alsof de geest van Prince zich meester maakte van deze jongedame uit Oost-Londen.
De tracks zitten immers vol ongewone breaks en gitaarlicks waar Zijne Purperen Hoogheid het patent op had. Toch is Nao geen (leuke) copycat. Ze voegt voldoende eigen en eigentijdse elementen toe om een eigen snoet en sound te bekomen.
Favoriete tracks, vraagt u? Op Inhale/ Exhale kunnen wij niet stil blijven staan, maar dat is al zo sinds we dat nummer op haar ep ‘February 15’ ontdekten. Adore You, de samenwerking met Abih//Dijon verleidt ons al sinds 2014 en Bad Blood, vonden we een van de leukste singles van vorig jaar.
Allemaal bekend werk dus. Maar ook bij de nieuwe songs zitten er die ons zo richting dansvloer stuwen. De beste song is Trophy, haar tweede samenwerking met A.K. Paul (na So Good), DYWM het leukste rustpunt. Ook We Don’t Give A, dat ons qua sfeer herinnert aan 1999 van - jawel - Prince, maar start als een pianoballad, is een winnaar. Zelfs Girlfriend, dat wat achteraan weggemoffeld is, is tof. En dat je na de intro van Happy telkens weer denkt dat Grandmaster Flash opnieuw aan “the edge” staat, is elke keer weer gniffelen.
‘For All We Know’ is een erg slimme plaat, die dankzij de juiste producers (Jungle, GRADES, John Calvert) en de juiste invloeden bijna foutloos en samenhangend werd. Straf voor een debutant; straf tout court.