Plastik Bags - Plastik Bags 1976 -2024
Dim Din Records
Het is een beetje een dingetje aan het worden: oude punks, die de debuutplaat decennia na het eerste leven als band realiseren op basis van cassetjes met demo’s, live opnames en onafgewerkte songs. In de nadagen van vorig jaar lieten de punkers van Pigs In Blue Glue uit Londerzeel debuut ‘Anger All’ op ons los. Nu is het tijd voor Plastik Bags uit Antwerpen, zo’n vijftig jaar na datum. Eind jaren zeventig van vorige eeuw begonnen Gene Bervoets, Karl Eriksson, Gowie Meeusen, Ben Bervoets en Bo Spaenc, aka de OerPlastiks, een "groepeke" dat luide, rauwe punk-achtige muziek met absurde, surrealistische poëzie in het Aantwaarps dialect en andere wereldtalen voortbracht. Live fast and go with a blow. Eind 1980 was het alweer voorbij. Maar net als de plastieken zakjes, die je vroeger in de supermarkt rond je boodschappen deed, zijn ook deze Plastik Bags in de loop der tijden niet afgebroken. Meer nog, met het nodige oplapwerk waren ze nog perfect recycleerbaar.
‘Plastik Bags 1976 -2024’ kwam onlangs als dubbel-lp uit op vijfhonderd exemplaren. Misschien kan je nog een exemplaar op de kop tikken bij de betere platenboer. De plaat zag het licht nadat Bjorn Eriksson (Eriksson Delcroix, Zita Swoon, Maxon Blewitt), zoon van OerPlastik Karl, in de kelder enkele cassetjes terugvond met muziek waaraan zijn vader had meegewerkt. “Daar valt wel iets mee te doen!”, moet Bjorn gedacht hebben.
Het idee kreeg nog meer vorm, toen in 2018 Plastik Bags gevraagd werd om nog eens op te treden in de Koninklijke Academie Antwerpen. Die waren namelijk bezig met het in kaart brengen van hoe punk en postpunk, misschien wel als één van de laatste subculturen, zo’n ingrijpende invloed had op de meer klassieke beeldende kunsten, muziek, mode, literatuur en grafische vormgeving in Antwerpen. Naast het tentoonstellingsproject ‘Naughty Kids - Punk in Antwerp 1978-2018’ was er ook een optreden van die andere Antwerpse punktrots The Kids, maar ook Plastik Bags gaf er van jetje. Toen viel alles in de juiste plooi en werd het plan om iets met de muziek te doen concreter.
In 2021 begonnen de restauratiewerken aan de cassettebandjes en met de hulp van zonen en dochters van de OerPlastiks, aka de Mikroplastiks, krijgen de oude opnames een opfrisbeurt. Het NanoPlastiks Koor weeft daar dan nog extra laagjes door.
De nummers op de vier plaatkanten illustreren perfect hoe een optreden van de groep zovele jaren terug klonk. Naar eigen zeggen was “een gewoon muzikaal optreden dan ook nooit de ambitie van de Plastik Bags. Het moest een kleurrijk en wenkbrauw-optrekkend geheel zijn”. Net zoals bij tijdgenoten De Kommeniste, waarmee ze ook wel eens een affiche deelden, het geval was, kan het muzikaal alle kanten op en staat experiment voorop. Niet de platgetreden paadjes van de punk volgen, maar grenzen verkennen en prikkelen, het publiek voortdurend op het verkeerde been zetten en uitdagen om buiten de lijntjes te kleuren. En dat viel niet altijd in goede aarde. Maar liever dat dan voorspelbaarheid.
De dubbel-lp is dan ook meer dan een tijdsdocument. Het gezeefdrukte artwork (door Antwerps collectief De Klup) rond de plaat is al een statement op zich: een grafische vertaling van het vinyl, waarin je eindeloos kan verdwalen. Oud en nieuw(er) materiaal wordt samengebracht in een staalkaart van wat punk kon zijn in het Antwerpen eind jaren zeventig. Een bont allegaartje van stijlen (punkrock, artrock, reggae, funk, disco en wat nog meer), doorspekt met punkpoëzie, geregeld met scatalogische inslag. Getuige signatuursong Stront, Zweet En Spausel, waarin allerlei lichaamsvochten bezongen worden. Plastikke Zak en Spauselzak (live opgenomen in 1978 ergens op de Stadswaag in A.) zijn van hetzelfde laken een broek. Jazz-mutantfunkgewijs scheurt De Lork jekkerend door je gehoorgang. En ’t Antipak kleeft nog steeds ergens achteraan in onze hersenpan van het rondstuiteren. Om “horendol van te werre”.
Variatie troef door de gelaagdheid van de herwerkte originele versies. Dat niet alles om te lachen moet zijn, bewijst lovesong Cherie, Cherieke of Komaan Schatjes, waarin de zanger zich vertwijfeld afvraagt: “Wa moetek doen om in de gratie te koome? / Moetek een toespel door maain oorlelle dauwe?”
Deze allereerste van de Plastik Bags is tegelijkertijd mogelijk ook de allerlaatste. All hail to Bjorn Eriksson voor dit monnikenwerk. Misschien dat ze nog eens ergens live zullen spelen. Wie weet? Als de artrose het toelaat tenminste. Zo niet hebben we toch deze getoonzette chaos van de seventies in ’t Stad, gecapteerd op twee schijven vinyl. Sowieso een collector’s item en hebbeding voor wie zich toendertijd in de punksien ophield. “Der werre 'ik heet van / der werre 'ik zot van / der werre 'ik maf, der werre 'ik dik, der werre 'ik horendol van!” De Bompa Punk in ons kan er weer even tegen.