Fuzz Club Eindhoven - Dag 1 - Raw experimental rock and roll

Effenaar, 3 mei 2024

Ook op onze redactie zijn de platen, die Fuzz Club op de markt brengt, graag gezien. Als ze dan nog eens een “privé” feestje geven in de Eindhovense Effenaar (voor de eerste keer in vijf jaar) en wij worden uitgenodigd, is er geen enkele reden om daar niet op in te gaan. Om de hele rit uit te zitten, stribbelt ons lijf dezer dagen te veel tegen. Maar dat nam niet weg dat we een mooie selectie maakten.

“Raw experimental rock and roll” staat er in het vaandel van het label uit Oost-Londen en The Men, de eerste band, die wij aan het werk zagen, focust voor honderd procent op de “Raw” in die omschrijving. De bandnaam is net zo simpel als de muziek, die ze spelen. Met enkele baslijnen werd Hard Livin' ingezet, waarna de gitaren de hoofden meteen op en neer deden dobberen, iets wat wij althans moeiteloos drie kwartier volhielden. Op het scherm werd een danseres omgezet in tollende driehoekjes of kwamen digitale jongetjes (zoals die in de clip van Witch Doctor van De Staat) in een onbestaand zwembad op een autokerkhof springen. Of allemaal tegelijk.

Soms leek het wel of Roll Over Beethoven of Johnny B Goode nieuw leven werd ingeblazen, maar het kon ook al eens een aan doommetal verwante song zijn, die in de setlist verscholen zat. De zang werd daarbij afgewisseld tussen gitaristen Mark Perro en Nick Chiericozzi, die daarbij de pedalen (en de bijhorende effecten) niet spaarden. Gezien het geweld waarmee ze die te lijf gingen, vroegen wij ons af wat de levensduur van die dingen zou zijn. Fire was uiteindelijk de machtige afsluiter waarmee wij uitgeleide gedaan werden. Op zoek naar nog meer bevrediging.

Radar Men From The Moon zijn altijd weer een verrijking. Ook in de Effenaar werden wij weer gepakt – koud was het al lang niet meer – door de massieve ritmesectie (twee drummers en een bassist), die steeds weer zorgt voor een basis, waar geen ontkomen aan is. De kenmerkende, repetitieve gitaren zorgden voor de industriële (industrial) ondertoon en de vocals van de steeds weer heen en weer ijsberende, zich constant op de borst timmerende frontman Niels Koster (schreeuwen, krijsen, praten, gillen en nog wel een paar werkwoorden) gaan steeds weer door het spreekwoordelijke merg en been. Vanaf opener Self, afkomstig van het splinternieuwe album 'The Bestial Light', langs het “dansbare” Confusion tot aan Breathing was het een genot om deze band zich weer helemaal te zien geven. Het “Experimental” werd hier tot in de perfectie gemixt met het rauwe aspect van muziek.

Of het nu aan de afmetingen van de (grote) zaal lag of gewoon aan ons, wij hadden het gevoel dat zowel Frankie And The Witch Fingers als Night Beats (zie verder) niet helemaal aan hun trekken kwamen op dat grote podium. O jawel, Frankie (of tenminste de hyperkinetische frontman Dylan Sizemore) zette samen met de kompanen een funky rockend geheel op poten, maar het kwam niet helemaal binnen. De combinatie van gitaren en occasionele Moog-toetsen was niet van het kaliber van de twee voorgaande bands, waardoor het geheel voor ons althans niet van de grond leek te komen. Daar kon ook de fluoriscerende make-up van bassiste Nikki Pickle niks aan verhelpen. Misschien eens overwegen om je op zo'n podium dichter bij elkaar op te stellen?

Dat het bij The Third Sound muzikaal goed zat, was al duidelijk bij de soundcheck. De muziek zat ergens tussen postpunk en shoegaze in en sprak eigenlijk meteen aan. Het is dan ook geen newbie, die hier aan het roer staat. De IJslandse gitarist Hákon Aðalsteinsson speelt ook nog bij The Brian Jonestown Massacre. Dat die ervaring aanwezig was, bleek al heel snel. Nochtans was het even wennen aan de eerder vlakke stem van de man, die in schril contrast stond met de doorleefde muziek. Het vroeg met andere woorden enige gewenning. Maar naarmate het optreden vorderde, werd je binnengesleurd in 's mans wereld en nam je die stem er met plezier bij. Gevolg was dat wij uiteindelijk zelfs met tegenzin de kleine zaal achter ons lieten. Dit was absoluut een ontdekking, die smeekt om meer.

In de grote zaal had Night Beats zich intussen opgewarmd. Zanger-gitarist Danny "Lee Blackwell" Rajan Billingsley ging in de eerste song al dermate tekeer dat er al meteen een snaar brak. Maar geen probleem, ook met vijf exemplaren werd die mooi afgewerkt. Soms hadden wij het gevoel naar een iets pittigere versie van Khruangbin te kijken, ook al ontbrak de oosterse touch. Soms was het zwoel en sexy, dan weer ging het er behoorlijk intensief aan toe. Maar enkel de frontman vertoonde enige inleving, haalde de mondharmonica al eens boven en werkte zich in het zweet. Maar eigenlijk leed dit gezelschap aan hetzelfde euvel als Frankie eerder op ditzelfde podium: de afstand tussen de muzikanten resulteerde in een eerder saai geheel.

Met de meest recente plaat wijkt The Underground Youth een beetje af van het tot nu toe bewandelde pad, omgeven door geluidsmuren. Op het podium werd de volumemeter toch al eens naar het rood gestuurd. Niet dat u ons hoort klagen. Het optreden van de Britse groep met de Duitse basis loonde zeker de moeite. Frontman Craig Dyer heeft de grafstem die perfect bij de donkere nummers van de band paste en werd daarbij vakkundig ondersteund door leadgitarist Leonard Kaage, die de fijne lijnen uitzette over de ritmische basis van staande drumster (en echtgenote van Craig) Olga Dyer en nieuwbakken bassiste Samira Zahidi. Wij stipten You Made It Baby aan als favoriet, maar genoten eigenlijk van het hele optreden, dat nog eens werd opgeluisterd door het door de band aangekondigde huwelijksaanzoek van een fan in de zaal.

Het recept van Gilla Band is intussen welbekend: haal het uiterste uit je instrument en probeer de platgetreden paden te vermijden. De grenzen van het melodieuze worden steevast opgezocht en vaak ruimschoots doorbroken, waarbij gitaren klinken als de geluiden op een bouwwerf en de bas wel stalen structuren lijkt krom te willen trekken. En dan is er nog zanger Dara Kiely, die in een soort van parlando de teksten de zaal in bralt. En toch werkt dit wonderwel. Dat bleek ook in Eindhoven, waar de zaal voor de eerste keer die dag een pogo inzette. Vanop het podium werd het allemaal gadegeslagen alsof het de normaalste zaak ter wereld was. Of je nu mensen raakt met schoonheid dan wel met woeste, ondoordringbare klanken, heeft uiteindelijk weinig belang. Zo lang het effect maar bereikt wordt. En dat was hier zeker het geval. Gilla band blijft een uniek gegeven binnen de huidige muziekwereld. En dat verdient bewondering, wat je er ook van vindt.

In de Effenaar was de avond nog niet afgelopen. Er volgde onder meer nog een optreden van Yobs, die voor het debuut intussen al de nodige sterren kregen opgespeld. Maar onze dag zat erop.

Foto's: Emily Parry