Hippotraktor - Stasis

Pelagic Records

In 2021 blies er frisse wind door het Belgische metallandschap. De naam? Hippotraktor. Debuutalbum ‘Meridian’, opgepikt door het Duitse Pelagic Records, steelde het hart van menig metalfan in zowel binnen- als buitenland. Na een ontelbaar aantal shows is er nu, na drie jaar, opvolger ‘Stasis’.

‘Meridian’ was een erg knap debuut, dat de Mechelaars gelijk op te kaart zette. De mix van groovy ritmes, cleane en harsh vocals en zware gitaren zorgde ervoor dat het eigenlijk een beetje voor ieder wat wils was. Dat Stefan de Graef van Psychonaut zich bij de band voegde, is duidelijk wel de missing link geweest naar sterrendom. Niet dat het oorspronkelijk driekoppige en instrumentale Hippotraktor daarvoor minder goed was, verre van, maar die extra stemmen (dus ook van zanger-gitarist Sander Rom trouwens, zeker niet te vergeten) doen het hem wel.

Maar dan is er natuurlijk de aartsmoeilijke opdracht: maak een waardige opvolger. Zijn de heren in die opdracht geslaagd? Wel, ja en nee. ‘Stasis’ opent met een combinatie van Meshuggah- en Tesseract-riffs - uiteraard een goed uitgangspunt, maar de eigen, unieke Hippotraktor-sound gaat hierdoor een beetje verloren. De (vooral rauwe) vocalen zitten nogal vooraan in de mix, wat het vijftal weliswaar een volle klank geeft, al is het bij momenten iets te vol. Ze zijn duidelijk een stapje verder gegaan dan bij ‘Meridian’ en op dat vlak hadden ze beter "less is more" in acht genomen. Er is minder ademruimte. Het komt allemaal als een genadeloze pletwals (of tractor, als je wil) op je af.

Er ontbreekt ook voldoende afwisseling tussen de songs onderling, wat maakt dat ze niet bepaald blijven hangen, weliswaar met uitzondering van The Indifferent Human Eye en afsluiter The Reckoning. Wat ook opvalt, is dat de meeste songs in de zes vierde maatsoort zitten. Dat zorgt live uiteraard voor een synchroon-headbangende mensenzee, maar voor de muzikant die iets meer wilt, is het op den duur nogal veel van hetzelfde. Speciale vermelding voor drummer Lander De Nyn (die trouwens de strepen al verdiend had bij Before He Shot Her), want zijn partijen zijn groovy, technisch en uiterst precies, een plezier om naar te luisteren.

We kunnen concluderen dat ‘Stasis’ een mastodont van een album geworden is, maar er moet tegelijk ook gezegd dat het op plaat bij momenten nogal over-the-top bombastisch klinkt. Dus de mogelijkheid is groot dat de songs live beter tot hun recht komen. Ga hen zeker eens opzoeken. Ze treden zowat overal in België op. Keuze genoeg!