Oathbreaker - Brulapen

, 26 februari 2017

Op de redactie durft men Oathbreaker wel eens smalend brulapen te noemen. Weten zij veel dat er zoveel variatie, zoveel emotie, zoveel muziek zit in dat lawaai. En dat bleek andermaal bij het optreden in Het Bos, waar ze nu waarschijnlijk voor de laatste keer hebben gespeeld. Want een volgende keer lijkt deze zaal te klein te zullen worden

Oathbreaker</b> - Brulapen

Noblesse oblige! En dus werd de hele zaal gevuld met rook voor voorprogramma Luminance, die het ging zoeken in de regionen waar wijlen Fad Gadget de tenten optrok. In zijn eentje met een batterij synths, snauwende zang en af en toe een gitaar als ondersteuning leek hij weinig nieuws te bieden. Toch kon hij rekenen op enige steun van het publiek, die dit eenmansoptreden wel leek te smaken. Ons deed het weinig, maar gothfans kunnen hier wel iets mee.

Dat was toch even anders bij Oathbreaker die op het onovertroffen ‘Rheia’ aantonen dat al die verschillende genres binnen en aan de rand van de metal wel degelijk bij elkaar kunnen passen. Meer nog, de contrasten, die hierbij ontstaan, zorgen voor extra power en meer zeggingskracht.

Voeg daar dan nog de podiumuitstraling van zangeres/screambeest Caro Tanghe aan toe, zoals gewoonlijk gehuld in een weinig flatterende, uit de kluiten gewassen monnikspij, en je krijgt een cocktail, die niet alleen bijzonder smakelijk is, maar die je ook nog eens door je slokdarm voelt branden; het gevoel dat je leeft was zelden meer aanwezig.

De ijzige stilte die in de zaal hing, toen Tanghe de opener 10:56 inzette, was bijna te snijden; adem werd ingehouden, hoesten werd uitgesteld. Je voelde dat hier iets te gebeuren stond. De daveringwekkende opvolger Second Son Of R. haalde eenieder weer terug naar de werkelijkheid met een geweld, waarvan wij, elke keer we het horen, even het hart een slag voelen overslaan. Tanghe - wervelende haarbos, voeten netjes naast elkaar - liet de handen op en neer de microfoonstandaard gaan, tenminste als ze hem niet uit de weg duwde om probleemloos te kunnen headbangen. Soms gooide ze zich ook hard op de knieën voor de kickdrum als om de metalen god te aanbidden.

En de muziek? Die was om duimen en vingers af te likken. De dromerige zang in de shoegaze van Immortals werd plotseling met de nodige screams aan stukken gereten. Ook indrukwekkend was Stay Here / Accroche-Moi waarbij Tanghe als enige van de band met het gezicht naar het publiek zong terwijl gitarist Gilles Demolder haar als enige begeleidde. Je voelde de temperatuur zowaar met enkele graden zakken.

Van een bisnummer was geen sprake. Daar was ook geen behoefte aan. Glimpse werd gewoon afgesloten met de uitdovende drums van Wim Coppers, waarna de band in de coulissen verdween.

Wat kan het ons schelen dat je hen brulapen noemt. Wij, en al wie op dit concert was met ons, weten wel beter. Oathbreaker is het beste wat de Belgische metal kon overkomen en bewees dat.

26 februari 2017
Patrick Van Gestel