Tim Darcy - Als kunstenaar weet je niet of je nu aan het zwemmen of aan het verdrinken bent (17/2)

Met twee geprezen albums op zak en verschillende Europese tournees achter de rug, kunnen de heren van Ought zonder meer tot de spannendste Canadese bands van de laatste jaren worden gerekend. De groep speelde op nagenoeg alle festivals, die er toe doen, en maakte indruk met een grillige, maar indrukwekkende live-performance. Wat tot voor kort onbekend was gebleven, is dat zanger/gitarist Tim Darcy tijdens het opnemen van laatste worp 'Sun Coming Down' simultaan bezig was aan 'Saturday Night'.

Darcy ontpopt zich hier als een minder excentrieke artiest dan we tot dusver van hem gewend waren; het is vooral een openhartige plaat over het volgen van je intuïtie. DaMusic belde hem begin januari op om te peilen naar zijn goede voornemens, theatraliteit, en Jeanne d'Arc.

Goedemiddag, Tim. Hoe gaat het met je? Nog goede voornemens voor 2017? Of heb je je hand al overspeeld?
Het gaat goed, dank je. Ik heb in mijn dagboek geschreven dat ik van plan ben om dat zo te houden. De crux zit hem er daarbij in om niet in kalenderjaren te denken, maar om de verbetering van levenskwaliteit te zien als een organisch, geleidelijk proces op korte termijn.

Goed bezig! Een even clichématige als onvermijdelijke vraag: waarom een soloplaat?
Een aantal liedjes had ik al geschreven voor we überhaupt begonnen te spelen met Ought. Maar het voelde voor mij niet juist om ze uit te werken met de band, omdat Ought creëert vanuit jamsessies en geen vaste songschrijver heeft. Tegelijkertijd wilde ik ze niet laten liggen en leek het me ook wel wat om meer nummers op deze wijze te componeren. Toen kreeg ik de kans om gratis op te nemen in de After Hours-studio in Toronto met een paar vrienden.

Wie waren die vrienden?
Voornamelijk mijn vriendin Charlotte Cornfield, waarmee ik al eerder samenwerkte (op haar single Mercury, nvdr.). Zij speelde drums. Ook mijn maten Ross en Amy speelden hier en daar wat in. En er zijn een boel mensen komen zingen. Het werken met een koor was iets dat ik al heel lang eens wilde uitproberen.

Tegelijkertijd legde je de laatste hand aan 'Sun Coming Down', die in 2015 al uitkwam. Was dat niet behoorlijk intens?
Ik zocht het bewust op. Achteraf bekeken had ik juist een creatief tegenwicht nodig tijdens het opnemen van 'Sun Coming Down'. Die eerste paar nummers, die we vervolgens opnamen – Saint Germain, You Felt Comfort, Still Waking Up – klonken bovendien zo goed dat er een sneeuwbaleffect ontstond. We besloten maar gewoon de tijd te nemen en een hele plaat te maken.

Op het eerste gehoor klinkt 'Saturday Night' een stuk introspectiever en meer rechttoe-rechtaan dan de muziek die je tot dusver met Ought maakte.
Daar ben ik het grotendeels mee eens.

Grotendeels? Wat zien we over het hoofd?
Aan het opnemen an sich zaten er meer haken en ogen. Daardoor hebben de opnames een half jaar geduurd. Dat is - zeker in vergelijking met hoe Matt, de twee Bens (mede-bandleden van Ought, nvdr) en ik samen muziek maken - behoorlijk lang. Bovendien was ik met hen op tour. Steeds als ik tussendoor naar Toronto reisde, werd ik genoodzaakt om mijn composities en muzikale ideeën vooraf goed uit te denken en meer te experimenteren. Met het koor bijvoorbeeld, en ook door voor het eerst gitaar te spelen met een strijkstok.

Op het instrumentale Beyond Me, één van mijn favoriete nummers op de plaat, speel je ook met een strijkstok. Ik hoor er een duidelijke invloed van Velvet Underground, en dan vooral John Cale, in terug.
Zou kunnen. Voor mij is dat nummer vooral een nuttige song in het drieluik waarmee de plaat afsluit. Als tekstschrijver realiseer ik me steeds vaker de kracht van muziek zonder vocalen. Er treedt een andersoortige, niet-lichamelijke catharsis op. Dat hoor je zeker ook terug bij The Velvet Underground. De ironie is dan dat mijn onderbuik me aanzet tot het maken van zo’n amorf nummer. Overigens ben ik vooral een liefhebber van Lou Reeds solo-albums.

Wat je zegt over ambient is interessant. Wij hebben Ought een paar keer een concert zien geven. Jij lijkt als frontman en zanger veel waarde te hechten aan het grote gebaar en theatrale aspect van een optreden, zij het op een wat ongebruikelijke, ironiserende manier. Hoe moeten we songs als New Calm Pt. 2, More Than Any Other Day, en Beautiful Blue Sky in dat licht interpreteren?
Dat is toch wat vergezocht. Die songs kun je gerust zien als op zichzelf staande entiteiten, waarin juist mijn dictie en aanwezigheid op het podium belangrijke, interpretatieve componenten vormen. Die overdrijf ik dan ook wat, omdat ik dat toepasselijk vind, maar dat maakt die nummers niet per se ironisch bedoeld.

Niettemin zijn het wel de nummers die als hoogtepunten gelden van de platen. Beautiful Blue Sky en New Calm Pt. 2 werden voorzien van een videoclip.
Zeer zeker. Het zijn goede nummers. Ik probeer alleen maar te zeggen dat we in elk geval trachten niet de illusie te wekken een one-trick-pony te zijn.

Genoteerd. Wie is eigenlijk de Joan die je bezingt op 'Saturday Night'?
Wat ik geprobeerd heb, is om de figuur van Jeanne d'Arc op te roepen.

We hadden al zo’n vermoeden. Wat vind je belangwekkend aan haar?
Los van het gegeven dat ze een geweldig, vrouwelijk rolmodel is, vind ik haar dapperheid en de bereidheid tot opoffering bewonderenswaardig. Het idee dat je jezelf voor een schier onmogelijke taak gesteld ziet, maar je daar toch aan over geeft; omdat er diep in je emotionele interieur een bepaalde drang zit die al even onmogelijk valt te negeren.

Het onderbewuste is sowieso een terugkerend thema op de plaat. In Tall Glass Of Water stel je jezelf een retorische vraag: “If at the end of the river / there is more river / would you dare to swim again?”, waarna je kort pauzeert en antwoordt: “yes, surely I will stay / and I am not afraid / I went under once / I'll go under once again.”
Het gevoel, dat ik wil overbrengen, is dat je niet altijd weet of je nu aan het zwemmen of verdrinken bent, wanneer je jezelf als kunstenaar onderdompelt, maar dat je wel weet dat je zult blijven duiken.

Hoe zit het dan met de videoclip voor dat nummer? Is dat een weergave van alle Tim Darcy’s, die hadden kunnen zijn?
Ja. We hebben één ding gemeen; we plukken de avond.

‘Saturday Night’ van Tim Darcy verschijnt op 17 februari via Jagjaguwar. Op 21 februari staat Darcy in Paradiso, Amsterdam. Op 22 februari speelt hij in de AB, Brussel.