Zombi - 'Liquid Crystal'

Zombi - 'Liquid Crystal'

Als je ziet hoeveel ep's er tegenwoordig worden uitgebracht, lijkt het wel of het medium lp stilaan wordt weggedrumd. Of dat te maken heeft met de aandachtsspanne van de doorsnee luisteraar, die steeds maar korter wordt, laten we hier in het midden. Dat Zombi zo'n ep heeft gemaakt, die wel over de hele lijn boeit, is waar het hier om draait.

Het maakt het de band of artiest ook een stuk eenvoudiger om het niveau aan te houden. Er kan meer geknipt worden, to the point komen is eenvoudiger. Zombi weerhield het er alvast niet van om er desondanks een nummer van ruim elf minuten tussen te knallen.

Maar eerst even voorstellen: dit duo houdt het bij drums (A.E. Paterra), synths en de occasionele gitaar of bas (Steve Moore). En die gitaar is dan iets dat er pas de laatste paar platen is bij gekomen. Dat de bandnaam overgenomen werd van de Italiaanse titel van George A. Romero's cultfilm 'Night Of The Living Dead', zegt ook al iets.

Ook nu nog, na zes albums, zit de filmmuziek in de genen van dit duo. Luister er daarvoor het onheilspellende titelnummer maar op na. Ok, dat evolueert uiteraard en met de gitaarsolo aan het einde wordt de overstap naar de progrock gemaakt, maar toch, intrinsiek blijft de horrorsoundtrack in elk van deze songs aanwezig.

Doom is nog zoiets dat steeds door de muziek van dit tweetal waart. Logisch ook, als horrorfilms je dada zijn. Mangler, maar nog meer zwaartepunt Turning Point bouwen allebei op vanuit synths en een vrij eenvoudige riff naar het soort van monster dat boven je uit torent. Maar het is wel steeds genieten. En dat ruim elf minuten lang. De spanning wordt op den duur dan ook bijna ondraaglijk, maar lijkt de absolute climax te vermijden als om de magie niet te verjagen. De gloed blijft trouwens ruim een minuut aanhouden zonder dat dat ook maar enigszins stoort.

Zombi keert met 'Liquid Crystal' enigszins terug naar de roots, maar heeft intussen duidelijk bijgeleerd. De gitaar werd aanvaard als meerwaarde, maar de basis van synths, bas en drums zorgt nog steeds voor een vertrouwd gevoel. Niet wereldschokkend, deze ep, maar toch ook de moeite van het beluisteren waard. En dat dus over de hele lijn.

21 mei 2021
Patrick Van Gestel