God ziet Abraham: Happy Birthday Noel Gallagher
Column
Het is vandaag 29 mei 2017, de dag dat God Abraham ziet. Oftewel, de grote wijze van de muziek - Noel Gallagher aka The Chief - wordt vijftig! Tijd voor een feestje en een column! Wie mij een beetje kent, zal weten dat ik Noel tot mijn grootste helden reken en dat ik een enorme fascinatie heb voor de beste man en zijn voormalige band Oasis. Wie mij niet kent, weet dat na het lezen van deze column!
Sinds de release van Oasis’ beste song en single Live Forever in 1994 ben ik fan van de band uit Manchester. Ik weet nog dat ik hem op MTV zag. Mijn jeugdmaatje Marc had hem ook gezien en belde mij meteen op. Samen kochten we de single. Het is zo’n liedje dat eens in de zoveel jaar uitkomt. De schrijver ervan? Gitarist en tweede stem Noel Gallagher. Het is slechts één van de vele hemelbestormend mooie liedjes waarmee hij een stempel drukte op de jaren negentig en ver daarna.
Vaak wordt de frontman van een band door de fans aanbeden. En dat zal bij Oasis ook niet anders zijn geweest. Ook ik was jaloers op Liam Gallagher, maar nog veel jaloerser op broer Noel. Hij was immers de man die al die liedjes schreef en daarnaast ook sologitarist was. Ook al klinken zijn liedjes op de latere platen van de band en zijn twee soloalbums anders dan op de eerste drie Oasis-albums, ze ademen stuk voor stuk pure ambacht. Verhalende teksten met soms ruimte voor vrije interpretatie, voorzien van pakkende akkoordenschema’s. Neem het eerder genoemde Live Forever. Die outro met solo; kippenvel! En dan dat couplet: “Maybe I don't really wanna know / How your garden grows / 'Cause I just wanna fly / Lately did you ever feel the pain / In the morning rain / As it soaks you to the bone”.
In de loop der jaren ben ik Noel gaan adoreren voor veel meer dan zijn liedjes en muziek. Vooral naarmate zijn arrogantie plaats maakte voor humor en zijn nuchtere kijk op gebeurtenissen in de muziek en daarbuiten. Of zoals hij zelf ooit zei: “I have an opinion on everything, and if I don’t have an opinion, I’ll fucking make one up on the spot”, en hij schrikt er niet voor terug die te uiten, wat vaak voor ophef zorgt. Zo haalde hij zich de woede van Jay-Z op de hals, toen hij zei dat het legendarische Glastonbury-festival er slecht aan had gedaan de rapper te boeken en dat hiphop niet thuishoorde op Glasto. Ook interviews met The Chief zijn om te smullen. Interviews waarin hij scherper is dan Gordon Ramseys messenset maar minstens zoveel vloekt als de chefkok, en waar vooral broertje Liam en andere artiesten het moeten ontgelden.
Ik zag de beste man zes keer live, drie keer met Oasis (1997, 2005, 2009) en drie keer solo (2011, 2015, 2016). Stuk voor stuk briljante concerten. Opvallend is wel dat vooral tijdens de soloconcerten de (soms beschonken) fans haast als voetbalsupporters elk woord meebrullen. Alsof de liedjes na al die jaren meer voor hen betekenen dan ooit te voren.
Het moge duidelijk zijn dat Noel Gallagher zijn titel “eindbaas van de muziek” nog lang niet hoeft af te staan. Ook de nummer-één-spot in mijn persoonlijke ranking van helden heeft hij nog stevig met beide handen vast!
Beste Noel, bij deze feliciteer ik je van harte met je vijftigste verjaardag! Ik zal er één op je drinken!