Go March - 'III'

Go March doet het deze keer met een ep. Ons maakt het allemaal niet uit. Zo lang ze maar het soort muziek maken dat op 'III' staat.

Er wordt met allerlei genres gegooid, als het op Go March aankomt. Maar het lijkt onwaarschijnlijk dat Hans De Prins, Philip Weies en Anthony Foscez daar vooraf bij stil hebben gestaan. Net als toen we hen voor de eerste keer aan het werk zagen op het het Absolutely Free Festival in 2014, slagen ze er nog steeds in ons versteld te doen staan. Dat was al zo met de vooruitgeschoven single en opener van deze ep Zipp en dat is ook zo met de rest van dit plaatje.

Waar bij Zipp de ritmes meer holderdebolder zijn (hetgeen trouwens nergens de flow van het nummer in de weg staat), wordt er in Ortisei meer straightforward gemusiceerd. Het ritme is conventioneler, maar het is even funky. In Stampede slaat het ritme pas echt op hol. Het zijn trouwens niet alleen de drums die tot die ritmes bijdragen. De elektronica doet ook altijd meer dan zomaar een duit in het zakje. En ook zonder de drums blijft dat ritme moeiteloos overeind. Die titel is trouwens niet toevallig gekozen. In elk van deze nummers weet het trio telkens weer iets te steken dat prikkelt, dat intrigeert.

Dat laatste geldt ook voor Droplets, waarin je voor het eerst de gitaar van Philip Weies als dusdanig kan herkennen. Jean-Michel Jarre lijkt hier soms niet veraf, maar dan wel op Go March-iaanse wijze. En weer geraak je onder dat ritme niet uit. Ze blijven ons de hele plaat lang verbazen. Dus dit is hoe je een goede plaat in elkaar steekt?

Het blijft ons een raadsel waarom wij steeds moesten denken aan de muziek van John Williams voor 'Close Encounters Of The Third Kind' bij deze ep. Of dat een inspiratie was, lijkt ons moeilijk te geloven. Hoewel, met dit drietal weet je nooit. Buitenaards is dit in elk geval zeker.