Ape Vermin - 'Arctic Noise'

Nu de platenzaken terug open zijn, krijg je dat geweldige gevoel van door het vinyl te bladeren al terug in de vingers. Hopelijk volgen ook snel de platenbeurzen, waar je verloren loopt in het aanbod en waarna je uiteindelijk toch thuis komt met een aantal dingen, die je niet echt kent, maar waar je  bijvoorbeeld op de hoes bent afgegaan. Zo is het ons ook vergaan bij ‘Arctic Noise’ van Ape Vermin. 

De mammoeten op de hoes deden ons meteen denken aan een stevige band, misschien wel stoner, maar dit trio uit Valdese, North Carolina, tapt eerder uit een sludgevaatje. En ze doen dat zelfs bijzonder goed.  Creatief in het namen geven zijn de drie alvast niet, want blijkbaar is het album opgenomen in de Arctic Noise-studio en is er ook nog eens een song die Arctic Noise heet. 

Gelukkig zijn de heren muzikaal wel creatief. Gitarist-zanger Brett Lee, bassist William Deal en drummer Charlie Burleson tekenen op deze ep present voor dertig minuten lichtprogressieve sludge met als voornaamste inspiratiebronnen High On Fire, Conan en Sumac. De stem van Brett Lee heeft trouwens heel wat weg van Matt Pike’s strot en dat zorgt voor een zeker “veilig” gevoel. 

Muzikaal is het wel trager en melodieuzer dan High On Fire, tenzij je Bastard Samurai van High On Fire als referentie zou nemen. Het is hoe dan ook duimen en vingers aflikken van wat dit trio muzikaal brengt: schokkende gitaarriffs, bulderende drums en een heerlijke rauwe stem die het afmaakt.

De ep opent met het bijna zeventien minuten lange Megaliths Of Echo en dat is meteen het visitekaartje van de band. Ze openen heftig met thrashritmes om over te gaan in een trager tempo. Het is duidelijk dat de muziek hier belangrijker is dan de zang. Zelf spreekt de band uitdrukkelijk over Amerikaanse en Engelse invloeden, maar wat Stake en Psychonaut doen ligt ook in dezelfde lijn.

Ancient Ruin laat dan weer een ander gezicht van de band zien, is melodieuzer en de zang is meer – oohwoo – chantachtig. Let wel: de muziek blijft beenhard. Het derde en laatste nummer Arctic Noise blijft misschien wel het best hangen en wordt door de band ook naar vooruitgeschoven als topnummer, waarin alles op de plaats valt en waarin de band het muzikale verhaal over prehistorische monsters volledig in kwijt kan. 

Dit Ape Vermin mag ons in de toekomst nog meer verrassen met zo’n stevige hap muziek. De volgende keer dat we de band ergens in de bakken tegenkomen, zullen we niet twijfelen. Voorlopig zullen we het voor deze ep digitaal moeten doen, want het is nog onduidelijk of de ep op vinyl verschijnt.