The Triffids (play 'Born Sandy Devotional') - Australisch melodrama

undefined, 24 oktober 2016

Dertig jaar na de release werd 'Born Sandy Devotional' integraal uitgevoerd door de originele groepsleden minus de betreurde David McComb in de rocktempel AB. 

The Triffids (play 'Born Sandy Devotional') - Australisch melodrama

Deze bijzondere concertavond was mee te danken aan de inzet van KC België in Hasselt, dat in 2006 'An Evening With The Triffids' organiseerde, voorzien van een omkaderend programma (lezing, tentoonstelling, screenings, artist talk,enz.). Een groot succes, dat nu, tien jaar later, op iets grotere schaal hernomen werd. En ook deze keer werd er een uitgebreid programma aan vastgeknoopt.

'Born Sandy Devotional', de opvolger van 'Treeless Plain' (1983), blijft magisch en tijdloos; een album waar je nog steeds in kan verdwalen. Alleen al de iconische hoes spreekt tot de verbeelding: eindeloze, weidse, zanderige vlakten, een Wide Open Road aan het strand in Perth tijdens een "hell of a summer". En ergens tussen The Seabirds en het literair hoogstaande Tender Is The Night kon er al eens een leven veranderd en een eenzaam hart gebroken worden.

De AB stond geheel in het teken van The Triffids: een expo, een artist talk met de overblijvende groepsleden, wat overbodige lezingen (Stijn Meuris en Jeroen Roppe lazen een recensie voor), ... En ook tijdens het concert passeerden talloze foto's en memorabilia zodat je als fan ondergedompeld werd in een unieke Triffids-wereld. En natuurlijk waren er die songs die hernomen werden, bijna allemaal uit de briljante pen van McComb, een reactionair vat vol tegenstellingen - bijzonder gedreven en intens maar ook behoorlijk destructief.

Je hoorde er over allerlei faits divers; 'Born Sandy Devotional' had best weleens '10.000 dollar kangoroo' kunnen heten; en dat het album maar tien songs bevatte, had financiële redenen; dat de hoesfoto uit een lokaal bibliotheekje werd gehaald. Passeerde ook: een dagboeknota uit het schoolse leven van McComb waarbij hij in het vakje "ouders" Patti, Lou, Iggy en Television invulde.

Het album, zo liet McComb destijds zelf weten, behandelt "unrequited love", al zocht hij naar een (muzikale) taal die dat kon overstijgen. The Triffids hadden toen al een unieke sound, maar McComb wilde verder gaan dan louter tapes te compileren en keek daarbij niet op een slapeloze nacht meer of minder. Voortdurend schaafde hij tekst en muziek bij. Tot inhoud en vorm elkaar definitief vonden in een briljante lp waarin zowat de hele condition humaine vervat zat.

Ook het onafscheidelijke geflirt met afscheid nemen en de dood waarde rond op dit meesterwerkje. McComb tekende voor songs over verlies en onmacht, die daarmee gepaard gaan, en schuwde zelfs een Life Of Crime niet. Verbetenheid, waanzin en melancholie waren de ingrediënten, zelfs in de down under bushes van het Australische Perth.

Dertig jaar wekte een band dat geweldige oeuvre terug tot leven. Op het podium stonden Jill Birt (zang, keyboards), Robert McComb (viool, gitaar, zang), 'Evil' Graham  Lee (steelgitaar, zang), Bad Seed Martyn P Casey (bas) en Alsy McDonald (drums, percussie), aangevuld met enkele special guests zoals zanger Rob Snarski, die net als in 2006, de opdracht kreeg om de vermoedelijk aan een overdosis alcohol en heroïne overleden David McComb te vervangen.

Een onmogelijke opdracht, maar teleurgesteld werden we gelukkig niet. En dus werd het concert een heerlijk eresaluut aan de mythische McComb. De avond werd trouwens klein en akoestisch ingeleid met een song die Like David McComb leek te heten. Die maakte meteen duidelijk dat de betreurde zanger en songspil nog steeds erg gemist werd.

En dan werd de plaat ingezet, eerst met een wat wankel gezongen The Seabirds en werd duidelijk dat dit unieke programma ook voor hen terug nieuw was. Toch ging de band gaandeweg (Estuary Bed, het groovy Chicken Killer) steeds beter spelen. Tarrilup Bridge deed met het vioolspel denken aan de weemoed van Bob Dylans Sara terwijl het maniakale Lonely Stretch uit de songcatalogus van Joy Division gepikt leek. "I took a wrong turn", herhaalde zich en de Triffids namen het publiek mee de peilloze diepte in.

De ultieme car classic Wide Open Road had nog wat meer uitgesponnen mogen worden. En we geloofden hen best dat ze ons naar een Life Of Crime zouden leiden, al speelden ze de song als een door alcohol verteerde saloonblues. Er kwam wat dementerende vrolijkheid opduiken tijdens Personal Things. En met songs als Stolen Property (die bloedstollende finale!) en het bitterzoete Tender Is The Night werd het albumgedeelte afgerond.

En dan was het tijd voor de fan favorites. Er was een bloedstollend mooi Beautiful Waste, waarmee de groep ineens veel krachtiger uit de hoek kwam, gevolgd door Trick Of The Light en Hell Of A Summer (een woestijnsound met howlin' guitars). Het publiek mocht kiezen tussen Red Pony en In The Pines. Het werd het laatste.

Naar het einde toe (met o.a. het uit 'The Black Swan' gehaalde Good Fortune Rose) kwam de liefde centraler te staan. De wat doordeweekse rocker Unmade Love bijvoorbeeld werd opgevolgd door een innig mooi Fairytale Love. Veel heavy gitaarwerk dook dan weer op tijdens het ontsporende Bright Lights, Big City.

Het concert was vol Raining Pleasure. We waren verheugd dat McCombs werk nog eens uitgevoerd geraakte, al kon natuurlijk niet anders of er kwam ook wat traanvocht (het afsluitende Bury Me Deep In Love) bij kijken. Wij spraken nog, Finders Keepers, Losers Weepers fluitend, huisvriend Jim Bean aan en vertrouwden onze ziel nog een keer toe aan het nog steeds geweldige 'Born Sandy Devotional'. 

24 oktober 2016
Philippe De Cleen