LowRider - Tuinfeest
undefined, 23 september 2016
Muziekrecensent zijn is een geweldige job, maar het nadeel ervan is dat iedereen meteen verwacht dat je alles weet, dat je een mening klaar hebt, wanneer erom gevraagd wordt. Wel: dat is niet altijd zo. We gingen naar LowRider kijken, het project van Lange Polle, en we worden nog altijd heen en weer getrokken, onzeker over wat we er nu precies van vonden. Op zijn goeie momenten was LowRider heel goed, maar even vaak was het een richtingloos rommeltje.
Voor deze concerten had Lange Polle de hulp ingeroepen van eminent gezelschap: Serge Feys (TC Matic) op toetsen, Sam Vloemans op trompet en percussie, Ilse Goovaerts (Neeka) op zowat alles, Isolde Lasoen op drums, Jean-François Assy op bas en cello, Dett Peyskens van Pas De Deux op synth en als zangeres en Tijs Vanneste van metalband Oceans Of Sadness op zang. Kan niet misgaan, denk je dan.
En toch leek het erop dat LowRider gebaat geweest zou zijn bij meer repetities. Nu bleef het geheel te vaak steken in een vriendengroep op een tuinfeest, die besluiten om een doorgedreven jamsessie in de garage te houden. Ze hadden er zelf ontzettend veel plezier in en naarmate het einde naderde, ging het steeds beter, maar ze hadden beter de schaar in het geheel gezet.
Eén uur en drie kwartier werd er gespeeld. Voor een nieuwe band, die net een debuutplaat uit heeft, is dat een stevig concert. Te lang, als we alles bij elkaar nemen. Want hoe fantastisch het soms ook was, op andere momenten was LowRider een richtingloos rommeltje. En dat leken ze zelf ook wel te weten. Want dat maakt deel uit van het DNA van LowRider: experiment. Net voor de eerste bis zei Paul het ook zelf met zoveel woorden: “We weten niet waar we gaan uitkomen.” Waarna Sam Vloemans, met voorsprong de beste trompettist van België, ons meenam naar een bruin jazzcafé.
LowRider is een muzikantengroep, door en vooral ook voor muzikanten. Het grootste, ontbrekende element bij LowRider was vaak de song. Debuutsingle Straight For The Sun met de jongens van Zwartwerk (ook aanwezig) werd meteen Hotshot op Studio Brussel, maar we hebben geen tweede nummer gehoord dat daar geschikt voor zou zijn.
Geen radiosingles dus, maar dat hoeft niet per se slecht te zijn. Zeker wanneer Steven De Bruyn halverwege van stal gehaald werd, zorgde het concert onder impuls van zijn mondharmonicaspel voor meer vuurwerk. Bovendien was het fijn om Lange Polle nog eens de gitaar te zien omgorden en de blues te horen spelen. En als Dett Peyskens haar spoken word boven haalde, moesten we aan Patti Smith denken. Helaas was er ook die song met Dett als robotstem. Die proberen we nog steeds te vergeten. De muziekjes op de Commodore 64 zijn muzikaler.
Ook Roland Van Campenhout mocht trouwens een stukje komen meespelen zodat je niet anders kon dan vol bewondering kijken naar die hoop talent op één podium. Alle respect voor alle eenheden die LowRider vormen, maar deze groep was meer een speeltuin dan een echte band. Het concert van LowRider was een tuinfeest waar we met warmte aan terugdenken, maar meer niet.