Leffingeleuren - Thurston Moore in grote doen (09/09)
undefined, 12 september 2016
Leffingeleuren bestaat dit jaar veertig jaar, en dat moet gevierd worden; met een groot dorpsfeest met (kinder)animatie en foodtrucks, maar vooral met een hele reeks optredens van nationale en internationale bands in en rond De Zwerver. De combinatie gratis dorpsfeest met allerhande activiteiten (waaronder ook de Busker stage) en betalend festival in zaal De Zwerver en bijhorende kapel bleek wondergoed te werken.
Aan Hypochristmutreefuzz de eer om het festival voor een handvol vroege vogels te openen. En een betere opener dan die band bestaat er eigenlijk niet. Ze maken spannende, snedige en een tikkeltje eigenzinnige noiserock die niet meteen in een hokje is te stoppen. En daar draait een muziekfestival toch om: spannend en eigenzinnig. Het publiek lustte er wel pap van, want tegen het eind van de set was De Zwerver lekker gevuld aan het raken. De verwachtingen van dit weekendje Leffinge waren na deze opener al meteen enorm gestegen.
Maar waar het bij de Gentse band muzikaal duidelijk is, ontbrak het bij het Engelse Eagulls aan een eenduidige richting. Alles tussen emo, dreampop en punk passeerde; en dat was voor ons en voor een heel groot van het publiek moeilijk te rijmen.
Faces On TV, de band van Jasper Maekelberg, topproducer, en nu zelf op het podium, deed het publiek uit zijn hand eten. Maekelberg blijkt een frontman pur sang. Singles Love/Dead en Traveling Blind zaten achteraan in de set, maar wat we daarvoor te horen kregen, verraadt mooie dingen voor de toekomst.
Absolute headliner van vrijdag, en eigenlijk ook van het volledige weekend, was de Thurston Moore Band. Tekenend: de lange rij wachtenden voor de zwerver. Gelukkig was ondertussen vlakbij op de Busker stage dagafsluiter Soviet Grass begonnen. En voorwaar: we vergaten even waarom we in de rij stonden. De Brugse band bracht een potige portie bluesrock met glansrollen voor zanger Nicolas Heinkens en gitarist Robin Serruys. Moeilijk aan te ontkomen en een acuut gevaar voor wilde dansmoves.
Geen bluesrock, wel gitaren - veel gitaren - stonden op het menu bij de Thurston Moore Band. Moore, zelf duidelijk in grote doen, begon de set als een kopie van zijn Incubate-set de dag voordien. Na een lang uitgesponnen intro van Forevermore ging de band verder met Speak To The Wild en Cease Fire. Het was vingers en duimen aflikken bij het gitaarwerk van enerzijds Thurston en anderzijds James Sedwards. Waar de Tilburgse bezoekers na Grace Lake huiswaarts mocht keren, ging de band hier nog een eindje door. Pretty Bad en Ono Soul vervolledigden wat een prachtset werd. We kijken al uit naar het nieuwe album van de man.
Het nadeel aan een festival zijn de keuzes, die je steevast moet maken. Warhaus of The Glücks? Wij kozen voor The Glücks die hier zowat een thuiswedstrijd speelden. En aangezien de garagerockhype nog niet voorbij is, zat de Kapel nokvol. Een kolfje naar de hand van het garagekoppel, dat enkel nog de bal moest binnenkoppen. Een beter einde van de eerste dag Leffingeleuren hadden wij ons alvast niet kunnen dromen.