Júníus Meyvant - Axl Rose kwam, zag en overwon

undefined, 23 september 2016

Tijdens voorprogramma Laish liep de AB Club helemaal vol. Dat voorspelde een mogelijke overwinningstocht voor de IJslander Júníus Meyvant. En ja hoor...

Laish presenteerde zichzelf als de zoveelste singer-songwriter met een gitaar, een loopstation, een hoop middelmatige, trieste nummers over gokken, zijn geliefde Engeland en verloren liefdes en een occasioneel, knap nummer over een pinguïn en een paard (Carry Me). Veel keuze had de man niet want zijn band, inclusief zangeressen en strijkers, had geen plaats in de tourbus gekregen. Met zijn charme maakte de jongeman veel goed, maar eigenlijk had hij in deze opstelling meer te verliezen dan te winnen.

Nu ja, we waren sowieso gekomen voor Jùníus Meyvant, de IJslander die ons in december 2015 live al overtuigde op Glimps en ook op plaat bevestigde met het warme album ‘Floating Harmonies’. Meyvant is een ontwapenende kerel. Hij kondigde zichzelf aan als Axl Rose en verklaarde blij te zijn om nog een keer in Noorwegen te spelen. De toon was meteen gezet, al zijn de nummers die deze man met zijn band brengt doordrongen van andere emoties dan vrolijkheid.

Altijd hangt er een waas van melancholie over zijn nummers. Misschien omdat hij al vier jaar de zon niet meer had gezien en zich haar enkel herinnerde van een oude foto op zijn kamer. Weer een grapje uiteraard, want de soul in opener Hailslide en nummers als Mighty Backbone en Gold Laces was zo warm en zonnig als maar kon zijn.

Daartegenover plaatste Meyvant en zijn band tedere nummers als Manos en het hartverscheurende Pearl In Sandbox over een man in de gevangenis. Dat laatste speelde Meyvant solo op een spuuglelijke, oranje Fender, maar de song zelf is zo mooi dat niemand nog maar durfde te kuchen. Om de spanning te breken, leerde Meyvant ons IJslands spreken door het geheim van de yawyaws te vertellen. Hilarisch.

Blij verrast waren we met de sobere versie van het titelnummer van zijn album. Op de plaat zit daar een storende drummachine onder, maar hier koos Meyvant voor enkel begeleiding van piano en bas. En dat werkte veel beter.

Prachtig was ook het subtiele gitaarspel op zijn handmade gitaar in Domestic Grace Man. Alleen moet Meyvant zijn drummer eens uitleggen dat hij zijn snare moet dicht zetten. Die gaf in de ballads vaak een storende trilling. Dat hij geen hele schare blazers en strijkers meezeult op tournee maar die uit een keyboard laat toveren, konden we Meyvant nog vergeven, maar die trillende snare hadden we bijna zelf een duw gegeven.

Net zoals op Glimps stuurde Meyvant zijn band op een bepaald moment wandelen om een paar songs solo te brengen. Hij had alweer geen geld meer om hen te betalen. Toen zijn kompanen tijdens Eyes Open/ Mr. Minister Great opnieuw verschenen, was dat het sein om het soulvuur weer aan te wakkeren. Vooral afsluiter (en nieuw te verschijnen single Beat Silent Need en bisnummer Neon Experience, waar voor de gelegenheid een funky orgeltje werd ondergeschoven, slaagden daar moeiteloos in.

De stormloop op de merchandisestand maakte het tot slot echt helemaal duidelijk: dit was een duidelijke overwinning voor de IJslander.