#BRDCST24 - Preshow - Autechre - Ideale aftrapper
Ancienne Belgique, 4 april 2024 - 7 april 2024
Een concert in volledige duisternis, zo was ons beloofd. Autechre’s muziek is al niet de gemakkelijkste om over te schrijven, dat er niks te zien zou zijn, maakte het er alvast niet eenvoudiger op. We hadden voor de zekerheid via ChatGPT een review gegenereerd, puur ter inspiratie natuurlijk.
Gelukkig hielp Russel Haswell een handje. Met twee halve-literblikken bier bij de hand en een working class-attitude die geleend leek van Sleaford Mods, kwam de man lawaai maken op een kleine modulaire synthesizer. Het ding was niet veel groter dan het soort reiskoffer, waar je mee op een Ryanair-vlucht mag, maar het maakte desondanks veel lawaai, zonder dat het veel meer actie behoefde dan hier een daar aan een knopje te draaien. En zelfs dat bleek tijdens het laatste nummer optioneel.
De hele set werd opgedragen aan Keith Leblanc, die was overleden. We moesten het opzoeken: hij was drummer bij Nine Inch Nails, Grandmaster Flash, Tackhead en Little Axe. Hij werd bij leven een “drummer’s drummer” genoemd. Nu was hij dood.
Elk nummer kreeg een poëtische, terplekke verzonnen titel, zoals Even The Trees Have Given Up, of Always Check Their Instagram, of Even When it Rains Here it Doesn’t Clean the Streets. De afsluiter heette dan weer Fuck Putin, met de verduidelijking dat het niet alleen Putin was die gefuckt moest worden, maar ook Fred Again en Porcupine Tree. En dat Haswell ooit eens met Julian Assange had gesproken. Wij googleden Porcupine Tree.
Het was lang geleden dat we nog eens met de vingers in de oren hadden gestaan, maar de noise, die de man uit dat knoppenbakje haalde, was iets té luid. Verder was het een best amusante kakofonie van vage samples. Maar de muziek werd nooit echt boeiend.
Autechre had volledige duisternis gevraagd, maar de lampjes boven de nooduitgangen bleven wel branden. Ook de flits van een mobiele telefoon zorgde af en toe voor enig licht. Er was inderdaad quasi-niks te zien. Amper zichtbaar vanop de voorste rijen waren vier grote speakers, waarachter zich twee gestalten verscholen. Ze werden minimaal verlicht door de computerschermen waar ze op musiceerden.
De Britten komen al eens graag experimenteel uit de hoek, maar deze keer hielden ze het dansbaar. Het leek bijna een dj-set, waarbij men zich bij elk nummer kon inbeelden hoe het tot stand was gekomen. Nu eens leek het of een hiphop-nummer tot confetti was verknipt, waarna de mooiste stukjes werden vervormd, herhaald en geplakt in een hyperkinetische geluidscollage, voorzien van een tegendraadse beat, dan weer hoorden we vage echo’s van Kraftwerk of Squarepusher, maar elkeen hoorde er vast iets anders in.
Het publiek juichte op de momenten dat er een dansbaar stuk was gepasseerd als aanmoediging of uit enthousiasme. Maar aan het einde van de set kon er geen bisnummer af. En nadat de lichten waren aangefloept, dook het schuchtere duo weg achter de draaitafel. Wie lang genoeg wachtte, kon de twee heren met rugzakken snel in de coulissen zien vluchten. Even groeten was beleefder geweest.
Tot slot citeren we nog even ChatGPT: “Na afloop van het concert was de consensus onder de bezoekers duidelijk: Autechre had eens te meer de status als pioniers in de elektronische muziek bevestigd”. Ze hadden ook de ideale aftrap gegeven voor het vijf dagen durende BRDCST-festival.