An acoustic evening with David Gray - Klok van een stem

undefined, 8 december 2016

Een uitverkochte Roma zag David Gray zijn liedjes herleiden tot de basis en smulde daarvan.

An acoustic evening with David Gray - Klok van een stem

Een akoestische gitaar en een vleugel, meer had David Gray niet nodig om dat te doen. Tenminste, als je zijn klok van een stem even niet meetelt. Want al in opener Shine liet hij zien waarom de fans hem zo toegewijd zijn. Het was de eerste van een reeks van tweeëntwintig songs, waarin hij duidelijk maakte dat zijn succes echt niet toevallig is.

Vooral zijn songs op piano konden ons bekoren, al – zo geven we grif toe - is de plaatversie van Please Forgive Me een stuk boeiender dan het nogal eentonige deuntje, dat hij solo overhield. Maar die minimale misstap werd met een fantastisch Kathleen en een dramatisch opgebouwd Enter Lightly later weggevaagd als een zandkasteel door een tsunami. Als je daar het enige bisnummer, This Years Love, nog eens bijtelt, bleek die eerste pianotoets nog slechts een vage herinnering.

Gray speelt trouwens ook een aardig stukje gitaar en spreidde dat graag tentoon. Soms in rechttoe rechtaan-versies van songs als L’s Song, maar evengoed met de sampler uitgebouwd tot pareltjes als Only The Wine, waarin hij het publiek met veel enthousiasme aanspoorde tot participatie, waarna het thema werd overgenomen op piano.

De man was trouwens bijzonder ontspannen en legde met veel enthousiasme en de nodige humor – “Om één of andere reden geeft men mij voor kerstmis altijd gedichtenbundels” - uit hoe hij terechtkwam bij een gedicht van Herman De Coninck (Zoals Dit Eiland Van De Meeuwen) voor zijn Gulls, dat hier des te intiemer klonk en uitdoofde naar wat het weemoedige pianospel van Satie had kunnen zijn.

Het publiek reageerde uiteraard bijzonder enthousiast op de dooddoeners, maar was ook – de onvermijdelijke kletsmeiers te buiten gelaten – aandachtig bij de minder voor de hand liggende songs. Echt openbarsten deed het toch pas in het tweede deel van de door een pauze onderbroken show, toen Gray, zonder zich iets van de nog rinkelende glazen en schuifelende stoelen aan te trekken, meteen groots van leer trok met You’re The World To Me op – alweer – piano.

Er zou nog worden meegezongen in Babylon en afgesloten met een intens mooie Nemesis voor het publiek zijn weg zocht naar de uitgang, het hoofd nog vol van de liefde, zoals die wordt verwoord door die Engelsman met de lichthese, maar o zo krachtige vocalen.

Foto: Caroline Vandekerckhove

8 december 2016
Patrick Van Gestel