Crammerock 2016 - Het laatste beetje zomer

undefined, 4 september 2016

Begin september worden er steevast een aantal tradities aangezwengeld. Naast de start van het nieuwe schooljaar is Crammerock er zo één. Wij trokken richting Stekene in de hoop het vakantiegevoel toch nog even te rekken. De realiteit zal ons zondag wel inhalen. 

Crammerock 2016 - Het laatste beetje zomer

Na wat rondhangen op het terrein, hier en daar een flard van Soldier's Heart, Noémie Wolfs en Wwwater meegepikt te hebben en de innerlijke mens versterkt te hebben, kozen we voor Ertebrekers om de eerste dag van het festival in te zetten.

Zij brachten warme soul en funk in het West-Vlaams. De muziek was live bovendien nog dat tikkeltje warmer en steviger dan op plaat.. En met Lesage, Kowlier en Jefferson vooraan op het podium hebben ze drie gepatenteerde podiumbeesten in de rangen. De nummers van Ertebrekers durven live al eens wat langer uitgesponnen worden, maar wel op een gezellige, onderhoudende manier. Zowat alle nummers van debuutplaat ‘Otel’ passeerden de revue en die nummers bliezen ons in alle bescheidenheid effenaf omver.

Daan heeft al even geen nieuw werk meer uit. Dus we waren wel benieuwd wat hij er van zou bakken. Een jukebox-set bleek al snel. Live spelen moet je Daan en zijn ondertussen reeds jaren trouwe begeleidingsband niet leren, maar de automatische piloot kwam algauw om de hoek kijken. Dat hoeft op zich niet slecht te zijn, want live spelen kunnen Daan en co wel, maar avontuurlijk was het allemaal niet. We kijken uit naar een Daan-set met nieuw werk.

Allesbehalve routineus was de set van Compact Disk Dummies. De gebroeders Coorevits zijn aan het touren met debuutplaat ‘Silver Souls’ onder de arm. In tegenstelling tot wat de eerder poppy sound van die plaat doet vermoeden, deden ze op Crammerock de tent zowaar daveren op de grondvesten met potige versies van de nummers met misschien wel iets minder nuance, maar met des te meer inleving en attitude.

Bazart is wellicht de meest gehypete band van het moment en heeft deze zomer op zowat alle festivals gestaan. Na Crammerock leggen ze de riem er even af om debuutplaat ‘Echo’ af te werken. De tent van Crammerock was dan ook afgeladen vol voor dit concert. De set werd verstandig opgebouwd, want maak maar eens een uur vol met een ep van vier nummers en een vooruitgestuurde single onder de arm. Zo zaten Chaos, Zienderogen, Koortsdroom en Tunnels mooi verspreid over de set en mocht Goud voorspelbaar afsluiten. Tussendoor kregen we een voorsmaakje van de debuutplaat en een overbodige en niet eens zo goede cover van Sterrenstof voor de kiezen.

Op dag twee waren we vastbesloten om de queeste naar het vakantiegevoel verder te zetten en wat langer vol te houden dan de dag voordien. We begonnen de dag met veel verwachtingen met Faces On TV, de band van Jasper Maekelberg. Maekelberg is tot nog toe vooral bekend als producer en mixer van een pak Belgische bands, maar wil nu met Faces On TV zijn ei zelf ook helemaal kwijt kunnen. We werden zo vroeg op de dag getrakteerd op een fijne en bijwijlen avontuurlijke set waar de meer bekende nummers, het spooky Run Against The Stream, poppy radiohit Travelling Blind en het intense Love/Dead de rode draad vormden, maar waar ook het nieuwe werk alvast veelbelovend klonk.

Vive La Fête stond blijkbaar al voor de vijfde keer op Crammerock. Met hun kitsch-pop weten ze van elke show een feest te maken. En dat deden ze ook nu weer. Het optreden lag een beetje in de lijn van dat van Daan een dag eerder; geen nieuw werk en een beetje op routine. We kregen een heuse best of-set met tussendoor wat overbodige instrumentals, maar met Noir Désir als intens en geschift hoogtepunt.

We zagen Alice On The Roof deze zomer al aan het werk op Best Kept Secret en merkten dat Alice als frontvrouw een heuse stap vooruit gezet heeft en stilaan het podium begint in te nemen. Anderzijds stoorden we ons wel aan de vormelijke details die de muziek in de weg stonden zoals de ufo waarin haar drumpad verwerkt was of de vestimentaire keuzes. De hoogtepunten in de set waren Easy Come, Easy Go en het na een valse start toch nog zinderend eindigende Mystery Light.

Pompende beats, die je in je hele lijf voelde daveren, gecombineerd met chille en bijwijlen hilarische rhymes. Dit is zowat de samenvatting van het concert van De Jeugd Van Tegenwoordig. Bas Bron zorgde als geluidswizard van de groep, bescheiden op de achtergrond, maar onmisbaar in het geheel, voor de sound terwijl Willie Wartaal, Vieze Fur en Faberyayo het publiek perfect bespeelden en opzweepten zodat het nog meer uit zijn dak ging dan het gewoonlijk op de aanstekelijke nummers en hits als Watskeburt, Deze Donkere Jongen Komt Zo Hard, Get Spanish en de flitsende versie die we verdienden - sorry, Bazart - van Sterrenstof.

Na het vertrek van Noémie Wolfs dacht iedereen dat Hooverphonic op zijn gat zat. Met ‘In Wonderland’ bewezen Alex Callier en Raymond Geerts echter dat dat nog lang niet het geval was. De volgende vraag was echter hoe ze dit live zouden aanpakken. Op Crammerock bewezen ze dat ze opnieuw een gouden formule vast hebben met niet één, maar drie zangers in de vorm van Kimberly Dhondt, Nina Sampermans en vooral de fantastische Pieter Peirsman.

De set begon met drie hoogtepunten, in de vorm van 2 Wicky, I Like The Way I Dance en het door Peirsman op indrukwekkende wijze solo gebrachte Vinegar & Salt. Daarna passeerden alle hits de revue en bewees Callier met Hiding In A Song opnieuw dat hij een neus heeft voor goede singles. Net als de aanvang was ook het slottrio absolute top met het door de drie zangers gedragen Badaboum, Amalfi en een fantastisch arrangement van Sometimes.

Billie, gekend van Netsky, staat tegenwoordig op eigen benen. In interviews verklaarde ze vaak dat het voor haar een hele opgave is om op de voorgrond te treden, maar haar sterke debuut-ep ‘Talking Loud’ rechtvaardigen haar keuze volledig. Ook op Crammerock was weinig te merken van die twijfels, want Billie, geruggesteund door een driekoppige band, stond als een huis en zong en danste alsof ze al jaren niks anders deed. Alle nummers van ‘Talking Loud’ passeerden de revue en ook de nieuwe nummers vielen geenzins tussen de plooien.

Balthazar speelde zijn laatste concert op Belgische bodem op Crammerock en de band was vastbesloten er nog één keer iets van te maken. Na deze zomertour gaat de riem er even af en zullen Jinte Deprez, Maarten Devoldere en Simon Casier zich op de respectievelijke soloprojecten focussen. We kregen een strak en gedreven gespeelde set waarmee Balthazar de sterke live reputatie alle eer aandeed.

Topnummers uit een set vol hoogtepunten waren The Boatman, Bunker, Blood Like Wine, dat van zijn status van verplichte slotsong af wais, en het supersnedige I Look For You. Bovendien kregen we met Decisions zowaar een nieuw nummer te horen; een nummer dat vooral opviel door de vele stiltes, die erin zaten. Afsluiten deden de heren en dame met Do Not Claim Them Anymore. En toen waren ze weg… voor minstens een jaar, maar ondertussen kunnen we ons verwarmen aan de muziekjes van J. Bernardt, Warhaus en Zimmerman.

De festivalzomer zit er nu echt wel helemaal op en het zomergevoel is plots heel ver weg. Het is goed geweest. 

4 september 2016
Patrick Blomme