Sarah Ferri - Ik heb mijn grenzen verlegd

Sarah Ferri pakte het helemaal anders aan voor haar tweede plaat. Dat vroeg gewoon om meer uitleg.

Sarah Ferri raakte gefascineerd door de unieke zangstijl van nachtegalen zoals Ella Fitzgerald, Billie Holiday en Nina Simone. Ze begon met het schrijven van eigenzinnige en creatieve songs en dat mondde in 2012 uit in haar debuut 'Ferritales' met onder meer de hit On My Own.

Ondertussen is er nu een tweede album 'Displeasure'. Die plaat contrasteert met de zonnige swingjazz van het eerste album. De inspiratie kwam uit donkere, melancholische hoek, waarvoor Sarah gebruik maakte van haar lage stemregister. De songs spelen zich af tegen een filmisch decor. Dat is ook te horen en te zien in de uitstekende melancholische single In My Bunker.

Mogen we zeggen dat je een nieuwe koers vaart of is dat te sterk uitgedrukt?
Sarah Ferri: Toch wel, ook al was dat niet echt bewust. Ik heb gewoon geschreven wat er in me opkwam. Toen ik begon te arrangeren, kwam het stijlverschil duidelijk naar boven. Ik schrijf altijd op piano, maar de swing is er inderdaad een beetje uit in vergelijking met de vorige plaat. Voor die koerswijziging heb ik geen verklaring, ik hou gewoon van veel stijlen. Sarah Ferri is niet alleen het vrolijke meisje; er zit ook een andere kant aan en die is nu misschien meer naar boven gekomen. De plaat ligt heel dicht bij mij, alleen hoor je nu dat andere kantje.

Zit dat ook niet een beetje in de titel ‘Displeasure’?
Klopt. Het ongenoegen - misschien een zwaar woord - zit wel wat in de teksten, naast de vrolijke dingen. Als artiest weerspiegel je de tijdsgeest waarin je leeft. Er heerst veel politiek ongenoegen, Europa krijgt klappen, de spanningen tussen het westen en het oosten. Maar het gaat ook over diep verdriet, over knagende eenzaamheid, over het groeiende individualisme, over die verborgen emoties in een maatschappij waar men succesvol en steeds gelukkig moet zijn.

Die onvrede, die zich laat merken, doet vermoeden dat er een soort wereldverbeteraar in je is opgestaan.
(lacht) Ik ben daar niet actief mee bezig of zo, maar ik voel wel dat de laatste tijd veel mensen onrustig rondlopen. Er hangt een andere sfeer in de wereld en dat heb ik ergens vertaald op de plaat.

Muzikaal horen we ook een andere Sarah Ferri. Ben je daarbij geinspireerd door andere artiesten?
Er is niets dat me in die richting heeft geduwd, maar ik ben altijd al beïnvloed door Ennio Morricone. Dat hoorde je ook al op de eerste plaat. Ik hou enorm van dat extatische en melancholische. Nu ben ik iets meer de soulrichting en pianopop uitgegaan. Anderen noemen het: “Italiaanse prachtpop”. Op de cd staan er ook wel wat uitschieters, waarbij ik wat experimenteerde, maar dat is beperkt tot twee nummers. Het verschil zit hem vooral in de backings en de strijkers die een orkestraal geheel vormen; daar zie je de invloed van filmcomponisten. Die zorgen mee voor veel harmonie, een heel filmisch kader.

Hoe ben je tewerkgegaan bij het schrijven van de songs?
Met behulp van een midi-klaviertje componeerde ik orkestraties met strijkers, pauken en koortjes. Daar hoor je zeker invloeden van Ennio Morricone, Louis Bacalov, George Gershwin, Ray Ellis en James Newton Howard. De songs op zich zijn een mix van pianopop, r&b en soul-jazz uit de jaren zestig, zeventig. Bovendien meng ik alles wat met subtiele elektronica en jarentachtigbeats. Klankmagiër Koen Gisen nam ook voor deze plaat de productie voor zijn rekening. Frederik Dejongh deed de mastering.

When The Giants Play Poker was de eerste single. Hoe moeilijk was het om het juiste nummer als single te kiezen?
Je weet nooit hoe de radio’s zullen reageren. Ze blijven onvoorspelbaar (lacht). Ik vond The Giants… een uitzonderlijk nummer, een song met ballen die eigenlijk niet echt de lading van de cd dekt. De plaat is veel romantischer en dromeriger; The Giants… is iets stouter omdat ze ook flirt met beats en elektronica, heeft ook wat weg van Grace Jones, volgens sommigen. Ik wou dat nummer omdat het catchy was en de song leek ideaal om de plaat onder de aandacht te brengen. Het blijft altijd wel een moeilijke keuze. Iedereen heeft zijn eigen smaak. Er waren trouwens vijf opties waaruit we konden kiezen voor de eerste single.

In My bunker werd de tweede single. Hoe kijk je tegen dat nummer aan?
Ik hou enorm van die melancholische thema’s in ‘The Godfather’ en oude filmmuziek zoals die van Nino Rota. Dat pianodeuntje refereert wat naar dat verhalende. Op de achtergrond wou ik een zomerse bries doorheen de song doen waaien. Vroeger kon ik dat enkel uitdrukken met koortjes in close harmony omdat ik enkel mijn stem had. Dit keer heb ik dat effect uitgebreid naar strijkers, zoals Gershwin en Umiliani ook heel vaak deden. Ik hou enorm van die elegantie. Tegelijkertijd wou ik ook eens wat pittiger slagwerk en de sixtiesbaslijntjes, die zo typerend zijn voor Serge Gainsbourg. De bedoeling bij deze song was een zuiderse Bond-sfeer, een combinatie van tristesse en het extatische.

Welke ambities horen bij de plaat? Heb je de lat hoger gelegd dan bij de eerste?
De lat ligt inderdaad wel hoger, maar ik blijf realistisch. Ik zie wel wat er gebeurt. Ik ben blij met de cd, ik vind dat ik mijn ei heb kunnen leggen. Ik ging eigenlijk een arrangeur vragen voor de plaat, omdat ik niet klassiek geschoold ben, maar er was geen budget. Dus heb ik het zelf gedaan. Zoals Bowie het ooit mooi verwoordde: wanneer de tenen nog maar net de  bodem raken en je het hoofd met moeite boven water houdt, dan gebeuren er artistiek interessante dingen. Ik Heb muzikaal mijn grenzen verlegd, een oprechte plaat gemaakt en dat is voor mij het belangrijkste. Ik hoop dat de mensen het positief gaan onthalen. De fans zijn alvast blij verrast.

Je speelt de komende maanden in Oostenrijk, Nederland en Duitsland. Hoe realistisch is het om te dromen van een buitenlandse doorbraak?
Het is allemaal heel duur om er te spelen, er zit dus een limiet op. Ik steek veel geld in de plaat en daarna moet ik met de overschotjes ook buitenlandse concerten regelen. De bijkomende kosten worden niet altijd gedekt. Met de eerste plaat hebben we in Duitsland de cd kunnen releasen en een mooie tournee daaraan kunnen koppelen; tot in 2015 hebben we daar kunnen spelen. We proberen het nu meer in de clubs, terwijl we vroeger vooral in de culturele centra hebben gespeeld. Ik wacht af wat het zal geven, maar ik ben hoopvol.

Sarah Ferri stelt haar plaat voor in de AB (07.10), in de Roma (12.10) en in de Handelsbeurs (14.10).