Jamie Lidell - Ik ben blij dat ik niet meer cool hoef te zijn

Jamie Lidell laat zich niet in een hokje duwen. Na zijn titelloze experimentele plaat van drie jaar geleden is hij opnieuw een soulboy. ‘Building A Beginning’ heet de nieuwe en dat is meer dan een symbolische titel. Lidell verhuisde, zocht en vond onderdak bij een nieuw label, verzamelde een nieuwe band rond zich en kreeg een zoon. En vervolgens maakte hij zijn meest traditionele plaat ooit waarin het DNA van Stevie Wonder, Marvin Gaye en de jonge Michael Jackson terug te horen is.

Ik ben blij dat ik niet meer cool hoef te zijn

Jamie Lidell: ‘Building A Beginning’ is inderdaad meer dan een titel omdat ik nu eenmaal een titel nodig had en m’n eigen naam al had opgebruikt drie jaar geleden (lacht). Het is mijn leven momenteel.

Drie jaar geleden klonk je nog heel anders: heel poppy en elektronisch. Op deze plaat staan soulmuziek en de teksten in de spotlights. Het moet moeilijk zijn voor je fans soms om nog te weten wie je bent.
(lacht) Ik heb soms medelijden met mijn fans, maar de vorige was zonder twijfel meer bevreemdend dan deze. ‘Building A Beginning’ ligt toch meer in de richting van de platen die voordien al waren gekomen, zoals ‘Multiply’ (2005, nvdr) en ‘Jim’ (2008, nvdr). Met de titelloze van drie jaar geleden heb ik toch een aantal mensen schrik aangejaagd.

Zijn de invloeden die je hier hoort – Motown, Billy Paul, de jonge Michael Jackson, ... – ook de muziek waarmee je bent opgegroeid?
Niet echt. Die muziek heb ik later ontdekt en als postmoderne puber helemaal opgezogen. Mijn moeder had wel een paar platen van Michael Jackson, maar iedereen had die in die tijd. Michael Jackson trok de lijn tussen blank en zwart, tussen pop en soul. Hij is van grote invloed geweest.

Je bent tweeënveertig jaar oud ondertussen. In Precious Years zing je “I won’t let the darkness / steal my precious years.” Dat klinkt alsof er een heleboel moest veranderen om gelukkig te kunnen zijn.
Mijn vrouw heeft die tekst geschreven, zoals wel meer teksten op de plaat, maar ik begrijp hem ook heel goed. Eerst en vooral: als je je tijd niet als kostbaar en waardevol ervaart, dan moet je ervoor zorgen dat je hem toch zo gaat zien. Want hoe je het ook draait of keert, een mensenleven is ook maar dat en we zullen hier niet voor eeuwig zijn. Ik mag aannemen dat ik al bijna halverwege ben. En natuurlijk heb je een donkere kant; en natuurlijk heb je angsten, maar je mag die niet laten winnen, want dat verpest je leven; steelt je kostbare tijd. Het is een voortdurend gevecht, maar ik ben ervan overtuigd dat het alle moeite waard is.

Iedereen die ooit een depressie heeft gehad zal het herkennen: het put je uit.
Absoluut. Ergens vind ik het goed om te weten hoe het voelt om depressief te zijn. Het geeft je voelsprieten. Je gaat er andere mensen, die met dezelfde problemen worstelen, door begrijpen, want pas wanneer je zo’n periode hebt doorgemaakt, weet je ook dat ook die andere mensen niets liever willen dan ervan af zijn. En wanneer dat lukt, zal het je ook lukken om al wat erna komt, meer naar waarde te schatten.

Het gevaar ligt altijd op de loer. Hoe goed ik me ook voel. Ik ben nu voor de eerste keer ooit weg van mijn zoon en dat maakt me best wel triest. En dan begin je te piekeren. Moet ik dit nog wel doen? Zou ik niet gewoon naar huis gaan zoals een echte, goede vader? Dan moet ik mezelf dus voorhouden dat ik gezegend ben dat ik dit mag en kan doen; dat ik een droomjob heb; dat ik verslaafd ben aan muziek en aan muziek maken; en dat ik het leven leid dat ik altijd al gewild heb. Daarom is het ook goed dat ik nu pas vader ben geworden. Als ik een jongere vader was geweest, had ik misschien mijn carrière nog belangrijker gevonden, omdat ik ze toen nog aan het uitbouwen was. Ik ben ondertussen al een paar keer rond de wereld geweest. Ik weet al hoe het is en hoef het niet meer allemaal te ontdekken.

Julian gaat over je zoon. Hij is nu iets meer dan een jaar oud. Mannen, die voor het eerst vader worden, hoor je altijd zeggen dat het hun leven veranderd heeft; meer dan ze verwacht hadden. Kan jij uitleggen wat het vaderschap met een mens doet?.
Ik dacht ook altijd: “Jaja, het zal wel”, als nieuwe ouders begonnen over hoezeer hun kind hen veranderd had, maar ik ben lid van de club nu (lacht). Je wordt je bewust van een liefde die in je zit waarvan je niet wist dat je ze had. Er zijn ook de saaie dingen natuurlijk: je moet je agenda meer structureren, je slaapt slecht, blablabla. En ja, het is hard werken. Ook voor je relatie trouwens. Maar dat weegt niet op tegen dat nieuwe gevoel dat in je zit: je wil dat kleine wezentje beschermen en voeden en opvoeden en ervan houden. Ervoor zorgen dat Julian een jeugd beleeft waaraan hij later graag zal terugdenken en ervoor zorgen dat hij opgroeit tot een goed mens, dat is nu mijn belangrijkste taak in het leven.

In het nummer I Live To Make You Smile zing je “The sweetest moments in my life / they're not the ones I’m serving myself.” Gaat dat ook over het vader zijn?
Ik ben een artiest en artiesten hebben de neiging om te denken dat ze belangrijk zijn. Nu weet ik: ik moet niet overeind blijven voor mezelf, maar ik moet zo stabiel mogelijk blijven, omdat ik de verantwoordelijkheid draag over iemand anders. Soms is het angstaanjagend, want zijn blik is zo onschuldig. Ik ben degene die hem de antwoorden op zijn vragen zal moeten geven, alsof ik het wel allemaal weet.

De eerste helft van de plaat is heel positief, op het randje van cheesy, maar het klinkt allemaal ook heel oprecht.
Het zit inderdaad op het randje, maar moet ik me schuldig voelen omdat ik positieve teksten schrijf? Die zijn in mijn ogen niet minder authentiek dan deprimerende teksten. Dit zijn hele directe teksten over  echte emoties en precies dat heb ik ook altijd bewonderd bij Stevie Wonder. Isn’t She Lovely. You Are The Sunshine Of My Life. De zon gaat er toch door schijnen? Als kind vond ik die nummers ook cheesy, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ze ben gaan waarderen. Dingen die ik vroeger een guilty pleasure vond, vind ik nu gewoon een pleasure. Ik hou van Phil Collins. Dat zou ik vroeger nooit toegegeven hebben. Nu zeg ik gewoon: “Man, dit is goed!” Het geeft je zoveel vrijheid. Ik ben blij dat ik niet meer cool hoef te zijn en kan zeggen dat ik de cheesy nummers van Stevie Wonder geweldig vind.

Tegelijkertijd stel je jezelf erg kwetsbaar op als je zulke persoonlijke teksten schrijft.
Ik weet nu al dat, als fans of journalisten de plaat flauw of cheesy gaan noemen, dat dat best wel zal kwetsen, want dit is ongetwijfeld de meest persoonlijke plaat die ik tot nu toe gemaakt heb. Tegelijkertijd wil ik zeggen: “Kom maar op! Oordeel!”

Ik laat me nooit vijandig uit in interviews, praat weinig over politiek. Ik ben gewoon niet kwaad genoeg - en niet slim genoeg - voor zulke dingen. Toen ik jonger was, was ik nog veel defensiever. Ik dronk meer, rookte veel, was paranoïde. Nu ben ik gezonder, slimmer, meer in balans. Ik ben geen idioot meer die denkt dat hij alles weet. Ok, in Amerika gaat het politiek nu niet geweldig…

Laten we Trump maar even bij naam noemen.
...maar mijn nieuwe doel in het leven is dus om niet te oordelen. Ooit heeft een wijs man tegen me gezegd: “Er is geen kwaad in de wereld, alleen veel domheid.” Ik probeer daar vaak aan te denken. Ik hou ervan om zo te denken, want domheid kan je genezen. Puur kwaad is niet te controleren; domheid kan je voorkomen. Er zijn best wat Amerikanen die hun staat nog nooit zijn uit geweest. Hoe kan je dan uitspraken doen over de wereld? Ze nemen de dingen over die ze weten omdat hun ouders het hen zo geleerd hebben. Daar kunnen zij ook niet aan doen.

Op de tweede helft van de plaat zijn de teksten een stuk triester. In Love And Alone bijvoorbeeld – de titel alleen al – zing je: “Loving you has been so mean.” Dat staat loodrecht op wat er daarvoor kwam.
Pijnlijk, maar mijn vrouw heeft ook deze tekst geschreven. Over mij. Ik voel de drang om mezelf nu te verklaren, maar ik ga het niet doen, want ik weet over welke periode die tekst gaat en ik weet dat het echt zo was. Ik ben een player geweest, heb haar een tijdje het gevoel gegeven dat ze niet speciaal voor me was. Laten we een kat een kat noemen: ik was een lul.

We wilde, het zelf niet zeggen, maar...
Het was ook zo. De woorden die je net noemde – “Loving you is so mean” – die waren toen gewoon waar. Dat is best hard om te zingen. Tegelijkertijd is het een goede herinnering om mezelf ervoor te behoeden om niet meer af te glijden naar wie ik toen was. Die kant zit ook in mij. Mijn vrouw is geweldig. Ze heeft veel geduld met me gehad. (lachje)

24 oktober 2016
Geert Verheyen