Quentin Soenens
Eindejaar 2016
Muzikaal vond Quentin Soenens 2016 geen rijke oogst hebben, maar hij pikte er wel enkele parels uit, die in de schaduw gebleven zijn. Met meer dan twintigduizend minuten op de Spotify-teller kreeg zijn buis van Eustachius het hard te verduren dit jaar. Dit werd daaruit gepuurd.
Mooi gepoetste plaat
1. Eefje De Visser – ‘Nachtlicht’
2. Nick Cave – ‘Skeleton Tree’
3. Daughter – ‘Not To Dissapear’
4. Weval – ‘Weval’
5. Radiohead – ‘A Moon Shaped Pool’
Mooi in levende lijve
1. Eefje De Visser – Ancienne Belgique, 15/12/2016
2. Kurt Vile – Handelsbeurs Gent, 9/03/2016
3. Flying Horseman – Handelsbeurs Gent, 20/07/2016
4. William Fitzsimmons – Handelsbeurs Gent, 23/07/2016
5. Typhoon – Gentse Feesten, 21/07/2016
Mooi niet!
Hoge verwachtingen voor de nieuwe van Bon Iver, maar geen fan van de elektronische overdaad en autotune. Ik betreur te moeten vaststellen dat de elektrofiel in Bon Iver de overhand neemt terwijl ik net de emotionele puurheid en authenticiteit van zijn eerste twee albums apprecieerde. Die is naar mijn mening wat zoek op ’22, A Million’. Vernon heeft een halve knieval gemaakt voor de commercie en holt de laatste trends achterna. Ik wens de man het terugvinden van zijn muzikale roots in 2017.
Mooi maar gemist
Blijkbaar was afgelopen jaar ‘Het Jaar van de hiphop’ met enkele meesterwerken in het genre. Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik de trein van Frank Ocean, Drake en Kanye gemist heb. Ik begrijp de hype, erken de klasse en betuig mijn respect, maar ik en hiphop zullen nooit een gelukkig huwelijk aangaan.
Mooi in beeld
Mooi in woord
‘Beter snel naar de hel dan traag naar de hemel’: die holle, nietszeggende karamellenwijsheid van een licht beschonken toogfilosoof mag dan wel diep klinken op het eerste gezicht, het raakte puberend Vlaanderen zo hard dat ik er niet omheen kon: dé quote van 2016. Dit of “Ushuaia heeeee, lalalalalala”.
De toekomst is mooi
Glints timmert vlijtig aan de weg, het obscure elektronica-duo Weval herdefinieerde de term “benevelde underground-adrenaline-elektro waarvan de climax je een bijna religieuze ervaring bezorgt” en de heer Bob Moses verdient nu toch eens echt stilaan airtime, verdomme!