Alternatieve progstemmen op White Knight Records

Introducing

Onder de vlag van White Knight zoekt Rob Reed naar alternatieve stemmen in de progrock. Bands met dezelfde aspiraties als zijn Magenta en Kiama vinden ruimte op het label van de Welshman. 

Alternatieve progstemmen op White Knight Records

ALTAVIA – ‘Kreosote’ (White Knight Records)

Vergeleken met het debuut ‘Girt Dog’ zetten deze Italianen onmiskenbaar een stap voorwaarts. Eerder dan virtuoze techniek zoomt men in op emotie. AltaVia laat de muziek vrij ademen; verwacht geen vol geluid met dichtgesmeerde gaatjes. Bovendien maakt opener About To Fade meteen duidelijk dat de groep zich niet laat vangen in één progressief subgenre. Naast prog oude stijl hoor je classic rock en pop, gekneed tot een organisch geheel alsof alles vanzelf in mekaar vloeit.

So Far So Good illustreert dat de band het niet zoekt in grootse gebaren, maar in een subtiele wending of een omslag in atmosfeer, terwijl de vocale melodie doorloopt. Toch krijg je in Road To Nowhere het gevoel dat er kansen verloren gaan in het instrumentale departement.

Paradoxes laat horen hoe het wel kan: men zoekt op het vlak van arrangeren de uitdaging op, met behoud van Andrea Stagni’s sterke vocale coupletten. In dat laatste geval kan de doublure van achtergrondzangeres Betty Copeta niet overschat worden. Tegelijk is er ruimte voor toetsen en gitaren om te schijnen. Doorgaans zijn we geen fan van albums die je omwille van één nummer moet aanschaffen, maar hier maken we graag een uitzondering.

De overige nummers zijn beknopter van beslag, maar Love Is Worth A Try en The Storm – waarin Copeta het vocale laken naar zich toe trekt – zijn geloofwaardige symfopopsongs waarin ondanks de clichés een frisse wind waait. You Are The Sailor klinkt als IQ met een meezingfactor. Voor Velathri heeft Stagni lessen Etruskisch gevolgd – de voorlopers van de Romeinen – en het resultaat heeft veel weg van een hymne.

Mooi allemaal, hoor. Toch merk je zelden de urgentie waarmee AltaVia boven het maaiveld zou uitsteken. Less is more, zeggen ze toch? Maar niet onder de Toscaanse zon.  

***

SALVA – ‘Sigh Of Boreas’ (White Knight Records)

Met zijn onbeschroomde progattitude met metal- en folkinslag kan het Zweedse Salva niet verder van hun Italiaanse stalgenoot af staan. Het epische titelnummer is dramatisch zo zwaar aangezet als de smaak het toelaat. De band rond Per Malmberg werkt zich met de kracht van de eigen overtuiging door een symfonische suite over de god van de noordenwind die in zijn beste momenten aan Ayreon herinnert.

Met de hulp van Boreas’ zucht zit er flink wat vaart in dit eerste kwartier, en de folkmotieven lijmen alles naadloos aaneen. Malmbergs stem is zo vervormd dat ze de afstand tot de luisteraar vergroot, een vervreemdend effect dat Boreas’ karakter tekent. Maar de ‘vocal harmony’ van de band compenseert als mensenkoor.

In Elite drukt Salva zijn verontwaardiging uit over de zelfgenoegzaamheid van de politieke kaste, want “truth lies dead on your altar”. Stefan Gaviks expansieve gitaren en Malmbergs assertieve zangstijl leiden het koor van de criticasters.

De curieuze mix van progfolk en classic rock in Gone II is een ideale match voor Rob Reeds label. Anderzijds illustreert dit nummer de schaduwzijde van de eigen overtuiging. Malmberg overspeelt zijn hand in draconische lyrics, zoals “Ever so carefully hiding each flaw / in the decomposition of life’s wall of bricks / your punch landing straight on society’s jaw.”

De ballad Wings is een halfslachtige poging tot ‘downplayen’, en de band beseft het want besluit dan maar met een elektrische gitaarsolo. De aard van het beestje komt toch bovendrijven. Eens beland in Queuetopia – leuke woordspeling voor een plek waar elk menselijk verkeer volledig dichtslibt – heeft de luisteraar zijn interesse in Malmbergs sermoenen verloren. De stijlbloempjes van toetsenist Johan Lindqvist weerklinken tevergeefs.

Ook Closed Casket lijdt onder de almachtige aanwezigheid van een zanger die moet leren maat (en zijn mond) te houden. Salva heeft zich op zijn vierde langspeler over het spreekwoordelijke paard getild. Waar AltaVia het te minimalistisch hield, is de crossover van de Zweden te veel van het goeie geworden.

      

1 december 2016
Christoph Lintermans