Yuko - Cher Ami

Eigen beheer

Bij Yuko zijn het altijd buitenbeentjes geweest. De band rond zanger-gitarist Kristof Deneijs wilde absoluut niet passen in een hokje. En dat is nog geen haar veranderd, want ook voor hun vierde plaat kleuren – en neem dat hier gerust letterlijk – ze buiten de lijntjes.

Cher Ami

Drumster en duizendpoot Karen Willems staat inmiddels op eigen benen, maar in David Broeders hebben ze duidelijk iemand gevonden, die ook niet van een kleintje vervaard is. Ook hij vindt duidelijk zijn draai binnen het erudiete gezelschap dat Yuko is.

‘Cher Ami’ een plaat noemen is al een serieus understatement. Noem het eerder een project, want er hoort namelijk ook nog een boek bij. Een boek, uitgegeven bij Lannoo, dat een “Ode aan de dieren in de Eerste Wereldoorlog” wil brengen. Dat boek is eerder een graphic novel, maar dan zonder tekst. Niet dat die nodig is, want de beelden – vier verhalen, getekend door vier verschillende tekenaars – spreken voor zich, hebben hun eigen, euh, klankkleur en vertellen verhalen, die je waarschijnlijk nog niet kende. Het zijn die verhalen, die als inspiratie dienden voor de muziek van Yuko.

Melancholie moet zowat het hoofdingrediënt zijn van de muziek, die hier wordt opgedist. Het onderwerp is dan ook niet meteen opwekkend en de tekeningen zijn dat al evenmin. Deneijs, die ook als producer fungeerde, geeft de muziek helder weer, maar legt wel hier en daar accenten. De gesluierde geluiden in Cold Mice kunnen niet anders dan de ijskoude mist weergeven, die ongetwijfeld over de slagvelden heeft gehangen.

Nochtans zijn het niet allemaal downtempo songs. In Cunt Slunt wordt er behoorlijk wat vaart achter gezet en zingt Deneijs zoals Perry Farrell dat ook zou kunnen. Het draagt allemaal bij tot het geheel. Noteer hierbij wel dat dit eerder uitzondering dan regel is. Het sferische heeft duidelijk voorrang gekregen op het ritmische. Die andere uitzondering is afsluiter Quiet House, waarin Broeders’ drums de band vooruitstuwen.

Maar geef ons toch maar de slome songs, die je de ruimte geven om weg te glijden in je eigen gedachten of in de beelden van het boek. Opener en titelsong Cher Ami is daar een goed voorbeeld van, terwijl Jenny (Drunken Fool Song), dat bijna met dubbele tong gezongen wordt, ons doet denken aan het beste van Patrick Watson (maar dan zonder piano).

Het resultaat van dat alles is een gevarieerde plaat met een Yuko, zoals we hen eigenlijk al kennen. En je krijgt er zowaar een boek bij. Of andersom, zo je wil. Hoe dan ook past de muziek wel degelijk bij deze verhalen. En om dat nog extra te onderstrepen, trekt de band momenteel het land rond met de geanimeerde versie van het boek, die ze dan live van muziek voorzien. Vast ook niet te versmaden.

1 december 2016
Patrick Van Gestel