Xylouris White - Black Peak

Bella Union

De Australische drummer Jim White (instrumentale rockband Dirty Three) en de Kretenzische luitspeler George Xylouris houden het op de opvolger van het in 2014 verschenen debuut 'Goats' behoorlijk strak. Het duo is niet vast te pinnen op een welbepaald genre of stijl en maakt een uniek brouwsel waarin zowel punk-, jazz-, bluegrass-, klezmer- als folkelementen te herkennen zijn.

Twee jaar na het instrumentale 'Goats' beoefent het duo de nobele kunst van de experimenteerdrift, al horen we op 'Black Peak' vooral kundig in elkaar gestoken songs waarop beide heren volledig vrij en wars van commerciële noden musiceren. Kortom: een opgestoken middelvinger richting mainstream.

Het is vooral de baritonstem van Xylouris die de aandacht naar zich toe trekt. Als afgezant van een Griekse, muzikale familie trok Xylouris, zoon van de erg bewonderde zanger/lyrespeler Psarandonis, samen met Jim White overal rond, bij voorkeur in bergachtig gebied om er opnames te maken. Beiden hebben veel respect voor elkaar en geven elkaar de nodige ruimte om zichzelf te zijn. En meer is eigenlijk niet nodig.

Op het album zijn zeven erg sferische composities terug te vinden. De ene keer leidt Xylouris de dans, de andere keer is het aan White. Telkens weten ze elkaar te vinden. Xylouris White teert vooral op het naar elkaar luisteren, op het in dialoog gaan met elkaar. Vrienden, die elkaar muzikaal uitdagen, die elkaar versterken en stimuleren. Dat is in een notendop wat het duo tot stand brengt.

Er is de energieke, explosieve titeltrack, met stevig rollend drumwerk waarop Xylouris zijn rockerige riffs kwijt kan. Ook Forging, tekenend voor de genreoverstijgende fusie tussen het duo, is een riff-feestje van jewelste. En wie dan nog niet aan het dansen is, krijgt de bezwerende, dik acht minutende durende war chant from hell Hey Musicians op het bord. Die komt wat trager op gang en zoekt vooral diepgang.

Iets verderop horen we in Erotokritos (Opening) echo's van Dirty Three opduiken, evenals vocale input van ene Bonnie Prince Billy. En tijdens Short Rhapsody is er een knappe kruisbestuiving tussen wild bespeelde trommels en folky riedels. Naar het einde toe ervaren we dansbare songs als Pretty Kondilies en vooral afsluiter The Feast, dat zijn naam meer dan waar maakt en mede dankzij de inbreng van de Kretenzische gastzanger en lyrespeler Psarandonis ergens tussen traditie en het imaginaire te situeren is.

Als producer trok het duo Guy Picciotto (Fugazi) aan, die ook 'Goats' in de juiste banen leidde. "His enthusiasm and aesthetic bring richness to the proceedings", laat Xylouris weten. Het nieuwe 'Black Peak', zeven songs in veertig minuten, documenteert de groep in volle muzikale glorie en vorm. Het reisgrage, weelderig besnord en bebaarde duo trekt de wereld rond en houdt af en toe halte om al improviserend wat nieuwe muziekjes bijeen te pennen en een fragment van die proceedings op de wereld los te laten. A job well done, heet zoiets.

De band speelt op 29 oktober in Les Ateliers Claus.