Wovenhand - Star Treatment

Glitterbeat Records

De nieuwe plaat van Wovenhand maakt indruk en misstaat niet in de catalogus, maar wellicht is het niet het meesterwerk waar velen op hoopten. 

Inspiratie vond Wovenhand, met naast Edwards Ordy Gorrison op drums, Charles French op gitaar, Neil Keener op bass en synths en Matthew Smith op piano en synths, in de diepe, donkere nacht. De sterren aan de hemel fonkelden en zij maakten er een aardige soundtrack bij.

Wovenhand laat alweer een erg luide, stevig in gitaren gedrenkte sound horen. Hierdoor spelen ze vast weer wat verstokte 16 Horsepowerfans kwijt. Toch zou het ons niet verbazen moest de groep hiermee ook nieuwe fans aanspreken.

Maar de groep verliest het verleden ook niet volledig uit het oog. Zo horen we David Eugene Edwards (DEE) in opener Come Brave - gejaagd drumwerk, weids galmende gitaren - meteen al iets als "Lengthen thy cord / strengthen thy stakes", uitspugen. Het zijn korte zinnetjes uit een haast heilig verklaard songboek met Edwards als spiritueel leider. Ook verderop is het al nachtblues dat de klok slaat. Swaying Reed bijvoorbeeld is een dansje rond lagen feedbackende gitaar, terwijl op The Hired Hand niet eens zo heel subtiel de invloed van Joy Division ("Give up your dead") blootgelegd wordt.

Met songs als Crystal Palace lijkt de groep wat gas terug te nemen. Elders, op Crook And Flail bijvoorbeeld, lijkt het heilig vuur haast tastbaar: een walsende sound vol drones en exotica die ongetwijfeld ook live op een kolkend hoogtepunt uitdraait.

In de tweede helft van de plaat, met The Quiver, een verzuchting over identiteit in een steeds complexer wordende wereld, daalt het tempo eerst drastisch, al neemt het dramatische effect daarmee toe. Halverwege ontketent Edwards zijn demonen en laat hij de gitaren stevig janken.

Het sfeervolle, eerst wat traag voortsudderende All Your Waves moet het dan weer hebben van duistere pracht. Dit is een heerlijk, bijna acht minutend aanhoudend hoogtepunt waarop Edwards fluistert en bezweert.

Een echt vrolijke jongen is Edwards nog altijd niet, maar met Golden Blossom tracht hij het allemaal voor een keertje vanuit een wat positievere invalshoek te zien. En dat vertaalt zich ook muzikaal: een huppelend ritme, een melodieuze gitaarsound en powerflowerlyriek, die Patti Smith in herinnering brengt.

Edwards heeft zowaar even het licht (Go Ye Light) gezien en naar het einde toe krijgen we met Five By Five en het mooie Low Twelve  - Wovenhand by numbers - ongetwijfeld de winnende combinatie voor de Lotto toegespeeld, maar echt overtuigen of naar een climax toewerken doen deze songs helaas niet.

Woven Hand bouwt met dit 'Star Treatment' overduidelijk voort op de koers van 'Refractury Obdurate'. Her en der pakt de groep je genadeloos in, al zijn die momenten net iets te schaars. Live is het gelukkig nog steeds heel erg de moeite.