Until The Uprising - Out Of Time

Klonosphere

Twee jaar geleden rammelde het Franse trio Until The Uprising de gelederen van zijn thuisland dusdanig door elkaar dat de debuutplaat meteen in de top tien van beste metalalbums van 2014 belandde. Hoeft het dan te verbazen dat de verwachtingen voor deze opvolger hooggespannen waren? Feit: de heren halen werkelijk alles uit de kast om nog meer te verpletteren.

Out Of Time

Al snel kreeg het gestileerde Until The Uprising het etiket postmetal opgekleefd. Best grappig, want “post” duidt natuurlijk op “verder denkend dan de grenzen van het genre” en holt daardoor zijn eigen draagkracht uit. In elk geval zien deze heren het wel heel ruim. Op ‘Out Of Time’ geeft de band met epische metalexperimenten duidelijk gestalte aan de huidige zapgeneratie. Van sfeervolle pianotoetsen en languit glijdende progrockgitaarlandschappen tot loodzware riffs en hardcoregrunts: de plaat gooit het allemaal op een berg en puurt daar een smaakvolle hybride uit van negen aaneengeregen tracks.

Op zich is de afwisseling tussen emotioneel meeslepende stadionzang en agressief gebrul natuurlijk een gekende formule, maar deze jongens gaan veel verder. Een song als Embrace The Uncertainty (een draak van een titel) plaatst prog- en symfonische rock en scream- versus deathmetal niet naast, maar door elkaar. Dromerige, meanderende gitaarsolo’s onderbouwen een furieus gebeuk en gebrul. Faut le faire. Een uppercut van hardcoregetier met opgefokte driekwartsmaten en mokerende drums mag zonder schroom uitgehold worden met hardrocksnaargepingel of een sfeervolle, instrumentale gitaarwandeling als opener 25 Billion Seconds.

Feit is dat deze heren het zich qua songstructuren en aanpak onmetelijk moeilijk maken, maar ze komen er wel netjes mee weg. Want hoewel zowel punkers als zwartjassen zowel gelijk krijgen als reden om eens diep te fronsen, kan niemand om de virtuositeit heen die Until The Uprising hier aan de dag legt; allicht ook resultaat van vele weken studiowerk en overdubbing. Daarnaast houdt het drietal duidelijk niet van vastgeroeste structuren, getuige het permanent overboord gooien van melodieën en ideeën om uit te pakken met een nieuwe krachttoer.

Al dat technisch vernuft (niet enkel in gitaar-, maar ook in haakse drumpartijen of fel uitpakkende zangstructuren), heeft natuurlijk ook een groot nadeel: je krijgt nauwelijks greep op dit album. Meer nog: wie even verslapt, verliest zichzelf in de rommel. Wanneer Until The Uprising werkelijk alle wetmatigheden tracht te doorbreken in een veelzeggend Nothingness, rest in feite niet veel meer dan een fragmentarisch knip-en plakboek zonder enige boodschap of verhaallijn. Dat werpt twee vragen op: tot hoever kan je hierin gaan en wat blijft er over?. Beiden zouden wel eens een minder fraai antwoord kunnen krijgen. Want wanneer ‘Out Of Time’ na veertig minuten wegdroomt met een klassieke piano-outro, blijft de luisteraar in een leegte achter. Groeiplaat? Mogelijk. Wij zijn echter na een luisterbeurt of tien nog steeds niet mee.

26 december 2016
Johan Giglot