Trentemøller - Fixion

In My Room

Even vreesden we dat Anders Trentemøller het noorden kwijt was. Na zijn wapenfeit met onheilspellende titel ‘Lost’ en bijbehorende Depeche Mode-tour, moest de tijd opgevuld worden met wat remix- en demoreleases. Maar kijk, met ‘Fixion’ is de Deen weer helemaal terug. Duisterder dan ooit.

Fixion

Trentemøller laat zijn fans graag met gemengde gevoelens achter. Wat dat betreft is er weinig veranderd. ‘Fixion’ bulkt van de gekende elementen: gitzwarte bas, elektrowave beats en zwevende, neerdrukkende scapes, zoals we gewoon zijn. De plaat wisselt sfeervolle popnummers met een elektronische grondlaag af met instrumentale impressies, zoals we gewoon zijn. Een enkele keer mag er een mooi opbouwende floorfiller bij (Sinus), zoals we gewoon zijn. Zo prikkelt hij voortdurend emotie en fantasie, zoals we gewoon zijn.

En toch is het weer geen liefde op het eerste gezicht. Daarvoor ligt deze plaat wat zwaar op de maag. De moeizame opbouw, valse start en het volledig in elkaar storten, blijkt ook nu weer een euvel (zoals we …). Let op: los beschouwd is een indrukwekkend, duister nummer als Spinning natuurlijk wondermooi met zijn onrustige basgroove, ijle halo’s en sterk ingehouden karakter. Je zou de inmiddels vast ingelijfde zangeres Marie Fisker liefst willen bevrijden uit haar dreigende doomgevangenis van industriële ritmeklanken. Zelfde verhaal voor het bijna zeven minuten durende November, dat de luisteraar stevig in zijn greep houdt met traag mokerende basbeats en een zwaar op de schouders drukkende, overheersende donkere sfeer.

Ook nu is er weer veel aandacht voor het live instrumentarium, met name gitaar, basgitaar en keys. Trentemøller lijkt erg goed naar The Cure geluisterd te hebben ten tijde van ‘Disintegration’. Het wat theatrale, dramatiserende effect van een laag gestemde, flangerende gitaar met holle nagalm, in combinatie met hoge synthstrijkers, komt meermaals terug. Ook een soms erg krampachtige, afgeblokte sound die contrasteert met breed galmende grondlagen, is zo’n handig trucje om het gemoed zwaar te drukken.

Al bij al heeft de producer weinig ruimte voor kritiek gelaten. De ene keer houdt hij zijn minutieus gelaagde elektronica wat in en schuift hij Fisker of Savages’ zangeres Jenny Beth vooruit in meer poppy nummers. De andere keer pakt hij uit met sterke instrumentale creaturen met sterk filmisch karakter. Dat alles zonder die unieke combinatie van wave en hedendaagse elektronica te verzaken.

Er blijft echter die ene kleine “maar”. Zelfs na vele pogingen raakt ‘Fixion’ ons niet helemaal. Het ontbreken van een echte ziel, de gouden draad en opbouw: het is iets dat Trentemøller na zijn fabuleus debuut nooit meer terug heeft gevonden. Wat natuurlijk niet verhindert dat er regelmatig mag genoten worden van deze plaat. Stil in een hoekje, met de stereo op tien en de bassen lekker open.

10 oktober 2016
Johan Giglot