TOY - Clear Shot

Heavenly Recordings

Na ’Join The Dots’ waren wij niet meteen enthousiast om ook de nieuwe plaat van TOY te beluisteren. Maar iedereen verdient een herkansing en deze band heeft daarvan duidelijk gebruik gemaakt.

In de bijhorende bio word je platgeslagen met referenties naar meer of minder bekende bands en met allerlei apparatuur, die voor deze plaat zou zijn bovengehaald. Maar referenties en apparatuur zijn één ding, het uiteindelijke resultaat een heel ander. Er zijn zoveel factoren die meespelen en waar je niet altijd vat op hebt. Maar voor ‘Clear Shot’ stonden de sterren allemaal in het juiste gesternte.

Eerste vaststelling: afwisseling troef op dit album. Er zijn songs, die een metamorfose ondergaan terwijl ze worden gespeeld. Daarmee scoor je in ons boek altijd punten. Als die gedaanteverwisselingen dan ook nog eens kloppen, gaat het helemaal de goede weg op. En verder is er ook onderling tussen de songs sprake van voldoende afwisseling. De luisteraar wordt verwend met andere woorden.

Wat er veranderd is? Er was de personeelswissel waarbij Alejandra Diez werd vervangen door Max Oscarnold en, waarschijnlijk van grotere invloed op het geheel en meer bepaald op dit album, David Wrench werd geëngageerd als producer. Het resultaat is een spannende, diverse, maar toch samenhangende plaat, die geen moment verveelt.

Opener en titelnummer Clear Shot zet meteen de toon. Je wordt binnengezogen in een soort van hallucinante droom, die door allerlei effecten, die van links naar rechts en weer terug in je koptelefoon heen en weer flitsen, tot de song iets over halfweg uit dat keurslijf breekt en verwordt tot een op een zelfde riff rijdende golf. Je aandacht is meteen gevangen.

Het is niet altijd even fel. Het aan The Stone Roses schatplichtige Another Dimension evolueert van gitaarrock naar synthgedreven soul en weer terug. Minder afwisselend, maar daarom niet minder boeiend is het eerder al vooruitgeschoven, lome, maar toch zinderende Fast Silver.

Popsongs staan zij aan zij met psychedelica. En waar Clouds That Cover The Sun dan bijhoort, blijkt al uit de titel. Zanger-gitarist Tom Dougall past zijn zang perfect in in de zweverige gitaarlijnen, die het nummer overheersen, geflankeerd door ijle synthklanken. Ook Jungle Games loenst naar psychedelica en komt daar nog mee weg ook. Verderop, in We Will Disperse komen die onwereldse klanken trouwens opnieuw terug.

Ok, Spirits Don’t Lie is misschien iets te zweverig, maar dat vergeven we hen graag en met de uitgesponnen afsluiter Cinema met zijn twang-gitaren en broeierige ritmesectie wordt dat ruimschoots goedgemaakt.

‘Clear Shot’ is een gitaarplaat met meer dan voldoende extra’s. Britpop met een psychedelische bijklank, geslaagd als geheel. Meer vragen wij niet.