Tim Burgess And Peter Gordon - Same Language, Different Worlds
O Genesis
Over een bizar huwelijk gesproken. Tim Burgess, eeuwig frontman van The Charlatans en fervent voorstander van het Jommekeskapsel, liet zich verleiden tot samenspel met de eigenzinnige New Yorkse componist Peter Gordon (Arthur Russell, Laurie Anderson). Britpop versus avant-garde, UK versus US. Op papier zou het kunnen werken.
Niet enkel op papier dus. Het geheel is hier wel wat meer dan de som der delen. Dit is een bizar stukje elektronische pop. Met een aardige live onderbouw dan, want digitale beats en ritmen krijgen wel organische ondersteuning van de trombone van Peter Zummo, de conga’s van Mustfa Ahmed, Modern Lovers-bassist Ernie Brooks en nog wat andere frisse gasten. Noem het gerust experimenteel, fragmentarisch, expressionistisch en toch ook sfeervol. Want de wetten der esthetiek worden hier door Tim Burgess en Peter Gordon verlegd, maar niet overtreden.
Dat leidt wel tot negen bizarre creaturen, waaronder een donkere elektrowave-opener (Begin), een knoert van een verslavende, minimale beattrack met technogestamp, druppelelektronica, sfeerzang en jazzy trompetspel (Unguarded) of een meer dan twaalf minuten durende symfonie van minimale nonsens (Temperature High). Vooral op de tweede helft van dit album, worden songs meer en meer betekenisloos. Krijgt u een idee bij de titel Ocean Terminus? Verwacht een nihilisme van vreemde sfeerklanken en herhaalde, bizarre tekstfragmenten.
Hoe het best dit geheel te omschrijven? Dit is een album vol muzikale openheid en creativiteit. Je moet er de schoonheid van durven inzien. Onconventioneel opvolgende noten hebben ook een betekenis, net als mompelende mijmeringen waar suggestie de plaats van melodie durft in te nemen. Verder opvallend: Burgess neemt meestal wel plaats achter de micro, maar zijn typisch hoog Charlatans keelstemmetje moet wijken voor een mature, donkere zang: eerder laag en wat mysterieus.
‘Same Language, Different Worlds’ begint vrij afgebakend en uitdagend, maar verglijdt meer en meer in een bad trip, individueel geneuzel met meer vragen dan antwoorden. Gelukkig geeft de door Lambchops Kurt Wagner geschreven, sierlijke afsluiter Oh Men met zijn traag duet van piano en sax nog enige binding aan deze plaat. Maar het houdt dit experiment niet echt overeind.
Een blijvertje is het in geen geval. Hoeft ook niet. Op artistiek vlak maakt Burgess hier wel een stevige bokkensprong vooruit. Eén waar allicht niet één Charlatan-fan wijs uit raakt, wat overigens bonuspunten oplevert.