Thee Oh Sees - A Weird Exits

Castle Face

Sneller dan de eigen schaduw. Nee, dan hebben we het niet over Lucky Luke, maar over Thee Oh Sees, die alweer klaar staan met een volgende plaat terwijl wij nog volop genieten van deze.

Acht nummers staan er maar op dit vreemd getitelde ‘A Weird Exits’, maar het kwartet heeft er wel degelijk voor gezorgd dat ze alle acht tellen.

Nu hebben wij altijd al iets gehad met Thee Oh Sees, maar gaven wij over het algemeen de voorkeur aan de maffe concerten boven de platen (met hier en daar een uitzondering) in de stilaan lijvige backcatalogue van de mafkezen uit San Francisco. Het lijkt wel of de band in deze line-up er nu in geslaagd is om die energie van het podium te kanaliseren in de opnamestudio.

De gezonde gekte van frontman, zanger, gitarist en nog wat John Dwyer is uiteraard niet verdwenen. Hij gooit er nog steeds de nodige gilletjes tussendoor, laat zijn gitaar de vrije loop, leeft zich naar believen uit op de mellotron in het rechtstreeks uit de ruimte ingestuurde, instrumentale Jammed Entrance en jaagt zijn band zo naar eenzame hoogten.

Het atypische – hoewel – Unwrap The Fiend Pt. 2 klinkt aanvankelijk bijna als een popsong. Tot Dwyer zijn instrument weer eens begint te pijnigen. Dat nummer is dan ook weer instrumentaal, om toch maar tegendraads te kunnen zijn. Als je niet beter zou weten, zou je de band zelfs even gaan verdenken de progrockkant uit te willen, zeker als je het spacy Crawl Out Into The Fall Out hoort. Om nog te zwijgen van de op een soort van orgel drijvende afsluiter The Axis.

Maar wij klagen dus niet, want opener en adrenalinebom Dead Man’s Gun en de rest van het album hebben je dan al lang overtuigd van de goede bedoelingen – lees: de garagekwaliteiten – van deze plaat. Alleen wil Dwyer dus duidelijk de grenzen van dat genre opzoeken, iets waarin hij met Ticklish Warrior gewoon verdergaat vooraleer dus de hogervermelde evolutie door te maken.

Door dat alles krijg je met dit ‘A Weird Exits’, dat wordt opgedragen aan de overleden frontman van Iran, Aaron Aites, een erg diverse plaat en zijn wij nu wel heel erg benieuwd naar wat die volgende weer gaat geven. Want Thee Oh Sees zijn duidelijk nog niet klaar met de wereld. En gelukkig maar.