The xx - Coexist

Young Turks

Fronsten jullie ook de wenkbrauwen toen Angels, de voorloper van dit album uitkwam? Wij wel. We hadden The xx immers op de voet gevolgd en vergaten de woorden van Jamie Smith niet: “het tweede album zou een dance album worden.” Met Angels bleek ‘Coexist’ gewoon verder te gaan waar ‘The xx’ uit 2009 ophield.

Vonden we dat erg? Helemaal niet, maar het verraste ons dat de groep zo weinig evolutie maakte in drie jaar tijd. Angels is gelukkig een dot van een nummer met de vertrouwde vocalen van Romy, maar met minder diepe bassen dan we gewend zijn. Toch laat Oliver Sim zijn bas af toe gepast trillen en donderen diepe drums als dreigend onweer op de achtergrond.

Vanaf Chained blijkt er toch een duidelijk verschil met het debuut. Daarop gingen Oliver en Romy vocaal in de clinch en bouwden ze zo de spanning op. Op ‘Coexist’ zingen ze vaak alleen of naast elkaar. Af en toe zingen ze ook wel eens eenstemmig (Tides en Our Song) en menen we de titel van het album te begrijpen: deze plaat is meer van hen samen, dan het debuut dat meer gegroeid was vanuit de achtergrond van de (toen nog) vier leden.

Ondertussen is de symbiose compleet tussen de drie overblijvers. De enige invloed die lijkt binnengeslopen naast de diepe bassen uit de dubstep is triphop à la Massive Attack en Portishead. Zo glijdt The xx stilaan uit een jaren tachtig sfeertje naar de jaren negentig.

Het thema is duidelijk: de liefde. De teksten laten wat dat betreft niets aan het toeval over. “When I look in your eyes, I see no surprise” klinkt het bijvoorbeeld in Sunset. Eigenlijk is dit weer een collectie eenvoudige popsongs, maar dan wel gebracht op de typische xx-wijze.

Naaktheid blijft het codewoord. Meestal heeft The xx niet meer nodig dan enkele bliepjes, een paar goedgemikte aanslagen op gitaar en half gefluisterde weemoed nodig om te betoveren. Toch is deze plaat hier en daar wat exotisch. De gitaar in Try die wel een Griekse luit lijkt en de steeldrums in Reunion zijn de meest in het oor springende voorbeelden.

‘Coexist’ is net als het debuut als een diamantje: prachtig geslepen en het felst blinkend op een zwartvilten achtergrond. Ogen dicht dus en genieten.