The Rolling Stones - Blue And Lonesome

Universal Music Group

'Blue And Lonesome', zo heet het nieuwe, van een opzichtig cool blue stiffer lip voorziene Stonesalbum. Het eerste Stonesalbum in meer dan een decennium werd in de Londense British Grove-studio's in drie dagen tijd opgenomen. De Stones keren terug naar hun allereerste liefde, zo luidt het op hun website. Blues, het zwarte goud, de roots die altijd deel uitmaakten van het muzikale DNA van de band. Bij uitstek de muziek die hen in de eerste plaats aan elkaar bond. 

Blue And Lonesome

Wie een goudeerlijk verwacht, komt behoorlijk bedrogen uit. Hoorden Keith Richards en Mick Jagger elkaar destijds niet liever uit dan over de allernieuwste bluesplaatjes, dan doen ze dat nu veel liever over de inkomsten van de meest recente tournee. The Rolling Stones zijn gaandeweg een bedrijf geworden, een al te machtige machine die eigenlijk weinig tot vrijwel geen uitstaans meer heeft met waarachtige blues.

Zodoende schuiven we dat promopraatje even terzijde. 'Blue And Lonesome' is een bluesplaat. Het is een kort, geconcentreerd en compact album, maar we blijven veel liever de oren lenen aan 'Let It Bleed', 'Exile On Main Street' of het allervroegste r&b- of blueswerk, dat veel zuiverder en vooral oprechter klinkt.

'Blue And Lonesome' is in wezen vooral bedoeld om de fans te paaien om nog eens in de kassa der nostalgie te graaien. De stokoude bluesrockers, die de rest van het jaar bergen geld in ogenschouw nemen, komen for the fun of it nog eens samen om een plaatje in elkaar te draaien. En dat deden ze tot hiertoe behoorlijk succesvol, al teert de band vooral op een bluestrucje dat ze door en door kennen.

Producer Don Was had dus eigenlijk niet zo veel werk om live en vrijwel zonder overdubs te registreren wat Mick Jagger (vocals, mondharmonica), Keith Richards en Ronnie Wood op gitaar en Charlie Watts (drums), aangevuld met Darryl Jones (bas), Chuck Leavell en Matt Clifford (keyboards) bij elkaar speelden.

En als kers op de taart kwam generatiegenoot Eric Clapton, 'Slowhand' voor de vrienden, op twee tracks (Everybody Knows About My Good Thing en I Can't Quit You Baby) een bijdrage leveren toen die in de aanpalende studios zijn nieuwe album in elkaar zat te soleren. Clapton is blues in een Armanipak. Zover gaan de Stones niet, al komen ze met dit nieuwe album gevaarlijk dicht in de buurt.

'Blue And Lonesome' neemt de band mee op een muzikale excursie doorheen het werk van echte bluesmannen als Jimmy Reed, Willie Dixon, Little Walter en Howlin' Wolf. Mannen die uit armoede, dronkenschap en gebrek aan vriendschap en liefde de blues bezongen dat het een lieve lust was. 'Blue And Lonesome' is zeker niet slecht, maar wie the real deal wil kan gewoon beter bij de echte bluescats terecht. Anders verwoord: koop u een plaat van Little Walter, die de grondstof levert voor een viertal covers op 'Blue And Lonesome', inclusief de titeltrack die het al jarenlang straal genegeerde bluesvuurtje tussen Mick en Keith deed oplaaien.

Verderop zijn er wat odes aan Howlin' Wolf waarvan The Stones het wat minder bekende Commit A Crime selecteerden, iets wat ook onze eigenste Arno al eens deed (met Charles And The White Trash Blues Connection). Leuk dat de Stones ook minder bekende blueshelden als Jimmy Reed (Little Rain) en Lightnin' Slim (Hoo Doo Blues) in de verf zetten, ook al dienen die nummers vooral om bluespuristen te overtuigen. Afsluiten doen ze met twee blueskrakers van Willie Dixon, die vooral illustreren dat Clapton zelfs op pensioengerechtige leeftijd het soleren nog lang niet verleerd is.

'Blue And Lonesome' is al bij al een leuke Stonesplaat, die te lang op zich liet wachten na het ronduit zwakke 'A Bigger Bang'. Fijn dat de Stones de bluestraditie willen eren, maar echt opwindende kost is dit niet. Op 'Stripped', een akoestisch Stonesuitstapje, slaagde het gezelschap er wel in om doorleefde blues (Love In Vain bijvoorbeeld) te serveren. Of u kan gewoon op Robert Johnsons Complete Recordings (misschien wel de ultieme roots/bluesplaat) terugvallen. Of Walter Broes & The Mercenaries binnenhalen. 

12 december 2016
Philippe De Cleen