The Herfsts - Gran Cavallo

Caroline Records

Het was tot hier toe altijd net niet voor The Herfsts, maar met ‘Gran Cavallo’ duikt de band uit Leuven niet in één, maar in twee gaten tegelijk.

Gran Cavallo

In 2014 haalden The Herfsts de halve finale van Humo’s Rock Rally. Twee jaar later ging het al iets beter in de Nieuwe Lichting en haalden ze de finale, maar winnen zat er door de snoodaards van Brihang, Amongster en Folie Douce niet in.

Single Two Dancers deed het zeer behoorlijk, maar strandde uiteindelijk in de Ultratip, maar de mensen van Caroline geloofden in de band en stuurden hen de studio in met producer Floris Dedecker (Team William, The Van Jets). Daar kwam een tijdje geleden dit ‘Gran Cavallo’ van, een fijne cd die sinds kort ook op vinyl verkrijgbaar is.

De plaat is vernoemd naar het standbeeld van een paard dat ontworpen werd door Leonardo Da Vinci en er zijn wel wat parallellen te trekken tussen dat beeld en deze plaat. Het standbeeld werd besteld in 1482, maar raakte nooit gerealiseerd tot een zekere Charles C. Dent in 1977 het project terug op de rails zette. Toch duurde het nog tot 1997 eer het paard er zou staan.  Maar… het resultaat was zo imponerend dat er ondertussen al verschillende versies van zijn.

Ook het resultaat van al het noeste repeteer- en studiowerk van The Herfsts is behoorlijk indrukwekkend. The Herfsts duiken met hun plaat de gaten in die School Is Cool en Customs lieten vallen. De nummers klinken vaak barok en euforisch, maar hebben ook een donker postpunkkantje.

Met I’ll Be Your Guy kregen we vorig jaar al een eerste hint van wat we op dit album mochten verwachten al klinkt deze song nog het meest ingehouden van allemaal. Hij heeft dan ook niet onverwacht een plaatsje als afsluiter gekregen net na die andere “slow burner” The Sound Of A Manhunt.

Two Dancers, dat in april via de radio je huiskamer binnenhuppelde, was van een heel ander kaliber. Een speels xylofoontje dartelt tussen de stuwende bas en de haastige zang door en maakte het School Is Cool-gewijs duidelijk: er waren “new kids in town.”

In Dreamwaves komt al het goede van het album samen: een goede popmelodie, euforie opwekkende synths en de donkere zang van Koen Saelemaekers. Een leuk extraatje is de tekst: “I swallow neon signs by the numbers / I like the way they light up my blood flow / So in the dark you can see what I’m made of / broken hinges and electric wires.”

Ook het daaropvolgende, strakke Teen Baby zou ons naar het puntje van de stoel doen schuiven, ware het niet dat al wat daarvoor kwam ons al op ons gat deed belanden van verbazing. The Herfsts hebben lang over de eersteling gedaan, maar ze zullen vast golven veroorzaken tot in Afrochina.

3 december 2016
Marc Alenus