The Glücks - Youth On Stuff

Monstrophonic

Wat nu? Zullen we de rol van de vakpers even uitschakelen door zelf de tekstuele nagel op de kop te slaan bij het omschrijven van de eigen muziek? “The Glücks zijn het wilde Bonnie & Clyde garagepunkduo van Oostende dat meer vonken veroorzaakt dan een slijpschijf. Ze slaan een uppercut middenin de gouden driehoek die werd uitgezet door The Cramps, The Stooges en Thee Oh Sees. Het is 'The Exorcist', in garagerockstijl.” Zo lenen we dan maar van de Bandcamppagina van het duo. Pal erop.

Het festival Villa Pace deed afgelopen zomer in zijn aankondiging al niet veel slechter met “Bonnie & Clyde gefreakt, primitief rock-'n-rollgaragefuzztrashpunksexplosieduo”. Daarmee weet u ongeveer waar op het debuut ‘Youth On Stuff’ de klepel hangt? In een zelfgemaakte, verrot geslagen, tweedehandse bel. Want met de psychedelische garagerock, scherende surfpartijen en door een Elvismicro vervormde horrorzang, meet The Glücks zich een stevig retrojasje aan. Stevig? Jawel, een dikke middenvinger en bewust primitieve, overstuurde opnametechnieken vol ruis en galm, geven dit album een do-it-yourself demogeluid dat elk moment kan doorscheuren.

Maar laat het duidelijk zijn: dat alles is ten gunste van de band. De “pretty, pretty hate machine” op het moment dat de Drugs Don’t Work leidt tot een lekker wilde jam, die stevig naar Velvet Underground durft te knipogen ten tijde, toen die band met zijn sadomasochistische teksten het hoofd en de hormonen van studenten op collegecampussen op hol deed slaan. De band weet een rauwe eigenheid te meten aan sterke songs en combineert dat met een pure punkenergie.

Voortdurend dreigt het strakke spel van scherende riffs en spichtige drums de teugels te laten vieren en er vandoor te gaan. Daar dragen de beurtelingse zang van man en vrouw graag toe bij door regelmatig met ijle kreten en venijnige uithalen nog wat olie op het vuur te gooien. Zelfs in een wat meer downtempo, heimelijk Anger In Your Eyes met de traag rollende baslijn en sexy swingende groove, schuilt duidelijk een gebalde kracht die klaar staat om op het podium te exploderen via een boel distortionpedalen en loodzware gitaarversterkers.

De - per hoge uitzondering - bijna acht minuten durende afsluiter No Savior vat het allemaal keurig samen: een bluesy, sluipend geheel barst uit in een uitbundigheid van scheurende jams, hakkende surfgitaren en woeste drums als decor voor de holle grafzerkkreten van zowel Tina als Alek. Bonnie en Clyde dus. Dit is hoe rock-‘n-roll hoort te zijn: luidruchtig en smerig.

Oh ja, dit heerlijk stukje muzikale power werd opgenomen in The Yellowtape studio in Gent met ene Peter Vande Veire aan de knoppen. En wie daarbij durft te denken aan de plastieken grimas van een MNM-radioproducer, krijgt meteen een stevige kniestoot in het kruis!