TaxiWars - Fever

Universal Music Group

TaxiWars, het kwartet met onder meer  tekstschrijver/vocalist Tom Barman (dEUS, Magnus,..) en jazzsaxofonist Robin Verheyen, Nicolas Thys op bas en drummer Antoine Pierre, verwelkomen we graag terug na hun bijzonder goed ontvangen debuut. Dik anderhalf jaar later is er deze langverwachte opvolger ‘Fever’.

Een opmerkelijk gegeven, want zo gek veel bands die het weerbarstige terrein tussen jazz en edgy (punk)rock opzoeken zijn er helaas niet. Of het moest Morphine zijn, de groep rond de betreurde Mark Sandman die als Vapors Of Morphine tegenwoordig terug de hort opgaat. En net op dat terrein doet dit kwartet waar het vooral erg goed in is. Soul Repair heet het, of zoiets.

Ja, het is jazz. Maar er zit zoveel meer in dan alleen dat. Zo zijn de composities nog steeds vaak messcherp en puntig en krijgen we dus géén langdradige bakstenen van vrije improvisatie, al duiken er met Trash Metal Ballad (dat de erfenis van Hidden Wounds in zich draagt) en vooral het tergend trage Egyptian Nights voor het eerst wat langere songs op. Niet dat die de sound van de groep erg gaan definiëren, gezien het gros van de songs vol slimme, sexy energie zit. Op de koop toe werd ook de dansbaarheid goed in het oor gehouden. Zo blijft TaxiWars ook op dit nieuwe album een dolle rit through wet snow garanderen, De ideale soundtrack voor avondjes uit in de drukke, altijd levendige stad.

Op de voorganger was voornamelijk de compositorische invloed van Verheyen aanwezig die vrijwel alle nummers pende, waarna Barman er lyrisch en vocaal mee aan de slag ging. Ook dat is gebleven, maar met Thys en vooral Pierre heeft de band een enorm straffe ritmesectie en dat is op dit album duidelijk te horen.

Het zonder al te veel poespas opgenomen ‘Fever’ bevat veel nieuw materiaal dat vooral een zekere versheid als kwaliteit heeft. De – wel ja – koortsige titeltrack spat bijvoorbeeld met zijn prikkelend drums en dito saxofoonwerk uit de boxen. De immer wervelwindende Barman spuwt nerveus zijn lyrics uit. En net op het moment dat je een hoogtepunt verwacht, neemt de bende een afrit. Barman blijft best een aardige tekstschrijver, al zit het gelukkig ook muzikaal best snor. Zo krijgen we in zijn geheel een net wat emotionelere plaat (het tedere liefdeslied Airplane Song, een geslaagde oefening in jazzminimalisme), met meer muzikaal reliëf dan het debuut.

Het leuke is dat er echt een groep aan het werk is, hoor hoe op de sexy, maar wat trager op gang komende single Bridges de muzikanten ook wat vocale ondersteuning aanleveren. "Burn, burn those bridges for me, baby". En net zoals op Quatre Mains kan Barman op Soliloque (Sans Issue) de"french Gainsbourg touch" recycleren.

Het voelt allemaal erg organisch aan en dat was – zo vermoeden we - net de bedoeling. Op Honey It’s Just The Blues toetert saxman Verheyen bijvoorbeeld een bluesy eind weg terwijl ook Antoine Pierre zijn stevige drumroffels in de verf mag zetten. Daartegenover staat het wat luiere En Route, die in de betere Antwerpse bars op zondagse ochtenden de koffie vergezelt.

Het nummer dat het album misschien het best beschrijft is het erg korte, maar bijzonder hitsige Controlled Demolition. Anderhalf minuutje duurt de song die heel even alle lichtjes uit- en aandoet. De boys persen er eventjes alles in een wilde, gulle teug uit. Net zoals de andere nummers een song die in eerste instantie erg af lijkt, maar toch vooral voldoende ruimte aan de band biedt om er live mee te gaan freewheelen. Dat gaan ze vast ook doen tijdens de aankomende concertreeks, waaronder een liveshow in de Bozar (Brussel) op 11/11. Meer concertdata zijn te vinden op de website van het gezelschap.

P.S.:  stiekem hopen we dat TaxiWars de Bridges tussen de jazz en rock wat dicht en het jonge(re) rockpubliek via dit 'Fever' het werk van sidemen Verheyen, Thys en Pierre opzoekt.