Tanya Tagaq - Retribution

Six Shooter Records

Wat vonden we onszelf een hele mijnheer toen we ‘Nun Seks Monk Rock’ van Nina Hagen kochten in 1982 en met haar muziek de hele straat op stang joegen door het volume van de muziekinstallatie op tien te draaien en een luidspreker in de dakgoot onder het venster van de zolderkamer te zetten. Wat hadden we een lol gehad, mochten we toen deze plaat van Tanya Nagaq hadden gehad.

Retribution

In 2014 won Tanya Tagaq met ‘Animism’ de Polaris Music Award en ze kan mensen als Mike Patton en Björk tot haar vriendenkring rekenen, maar toch blijft de keelzangeres onbekend bij het grote publiek. Dat hoeft niet te verbazen, want haar werk lijkt wel van een andere planeet te komen. Als Canadese Inuit gebruikt ze heel vaak de traditionele keelzang, maar ze kan ook heel hoog uithalen en haar songs staan mijlenver van de vertrouwde format van intro – strofe – refrein – strofe – refrein – brug – refrein – outro.

Op ‘Retribution’ is Tagaq duidelijk op het oorlogspad. Als je nog eens in het park gaat lopen om de alcohol en het overdadige eten van de feestdagen eraf te krijgen, vergeet dan Evy Gruyaert, maar zet deze plaat op. Je zal nog nooit zo snel gelopen hebben. Achtervolgingswaanzin zal immers je deel zijn als Tagaq haar spookachtige zang in je oren fluistert, gilt en gromt.

“Our mother grows angry / Retribution will be swift / We squander her soil and suck out her sweet, black blood to burn it,” orakelt ze in de bijna acht minuten durende titeltrack die van leer trekt tegen de bloedzuiger die het kapitalisme in haar ogen is. Achter haar jagen Jesse Zubot met zijn viool en percussionist Jean Martin je nog meer schrik aan met jagende en zwiepende klanken.

Het duurt tot de vijfde track voor er een min of meer herkenbaar songpatroon opduikt. Gast-rapper MC Shad giet een geut hiphop over Center en Tagaq zelf klinkt voor het eerst als de sympathieke, zachte moederfiguur die ze, naar verluidt, is. Aan het eind van de song vliegen er echter kraaien binnen die verschrikt krassen alsof iemand hen een vinger in de cloaca duwt.

Wat volgt, is het verontrustende Summoning waarin Tagaq geest en lichaam lijkt te offeren aan een gehoornde bosgod. Haar ademhaling gaat jachtig op en neer, kreetjes klinken dan weer angstig, dan weer orgastisch en op de achtergrond lijkt een coven van heksen het beest aan te vuren. Deze beelden zouden allemaal te wijten kunnen zijn aan onze verdorven geest, maar wat dan te denken van de slotsong?

Rape Me is iedereen bekend in de oorspronkelijke versie van Nirvana, maar Tagaq adapteert het volledig aan haar eigen stijl. Ze laat zich enkel begeleiden door een metalige gitaar en een traag bonkende drum en zingt enkel de eerste strofe.  Bij elke herneming verandert ze het woord “rape” in achtereenvolgens “beat”, “hate”en “kill”. Je bloed stolt bij elke beluistering.

We zoeken nog naar gelegenheden waarop we deze plaat het best kunnen genieten, maar dat we hier niet onberoerd door bleven, staat buiten kijf.

Op 20 januari kan je dit fenomeen gaan bekijken in de Brusselse Recyclart.

27 december 2016
Marc Alenus