Syndone - Odysséas

Fading Records

Na de albums ‘Spleen’ en ‘Inca’ (uit 1992 en 1993 respectievelijk) duurde het maar liefst achttien jaar alvorens Nico Comoglio zijn progressieve combo Syndone nieuw leven inblies. ‘Melapesante’ (2011) en vooral ‘La Bella E La Bestia’ (2013) waren overtuigende, moderne albums. ‘Odysséas’ is een nieuwe stap in Comoglio’s artistieke ontwikkeling.

Comoglio is architect van opleiding maar of die achtergrond van pas komt in zijn muziek is ons onduidelijk. Zoals steeds zijn de composities eerder grillige bouwsels, maar ze blijven wel rechtop staan. En dat is te danken aan het vernuft van Comoglio en de overtuiging waarmee gemusiceerd wordt. Qua sfeer grijpt men terug naar de Italiaanse progrock uit de jaren zeventig, het gouden tijdperk van Banco en PFM. Comoglio’s voorkeur gaat dan ook uit naar de analoge toetsen (moog, hammond) terwijl hij ook zijn beslagenheid op de piano demonstreert.

De vocalen van vaste tekstschrijver Riccardo Ruggeri leggen door hun heftigheid en lyrische bevlogenheid getuigenis af van het zuiderse temperament van de band. Dit terzijde gelaten, is de invloed van het vroege ELP onmiskenbaar. Niet enkel de flamboyante bombast van de supergroep, maar ook de afwezigheid van gitaar (gecompenseerd door een scheurend hammondorgel) en de romantische inslag van het Britse trio behoren tot het muzikale DNA van Syndone.  

Net als op ‘La Bella E La Bestia’ worden de eigenheid en schoonheid van deze semiklassieke rock-‘n-roll beklemtoond door het gebruik van vibrafoon, strijkers en blazers. Comoglio kiest hier wel nadrukkelijker voor invloeden uit de jazzrock. Niemand minder dan Marco Minnemann (Steven Wilson) heeft alle drumpartijen ingespeeld. Mocht Roy Thomas van de Moody Blues op het vorige album nog de fluitversieringen toevoegen, dan is het deze keer John Hackett (broer van) die de sopraan van Penelope vertolkt.

Inderdaad, opnieuw een conceptalbum gebaseerd op een icoon uit de westerse geschiedenis. De reizen van Homerus blijven een frisse bron van inspiratie. Reizen is het oude met nieuwe ogen bekijken, wist Marcel Proust. Dat is exact wat Syndone hier presteert. Het vintage geluid van de seventies krijgt hier een overtuigende make-over voor de eenentwintigste eeuw.

Wie straks de lente in wil met creatieve progressieve muziek met een mediterrane insteek, zit met Syndone gebeiteld.