Suzanne Vega - Lover, Beloved: Songs From An Evening With Carson McCullers

Amanuensis Productions

Het gaat goed met Suzanne Vega, dank u. Sinds 2014 is de zangeres helemaal terug. Toen kwam ‘Tales from the Realm of the Queen of Pentacles’ uit, na zeven jaar doodse stilte. Wat deed ze al die tijd?

Suzanne Vega en het gevreesde writers block, het zijn oude bekenden. Al van bij het begin van haar carrière had de veelgeprezen folkzangeres regelmatig te kampen met schrijfkrampen en sinds ‘99.9°F’ uit 1992 werden de pauzes tussen haar albums steeds langer, maar ook al schreef ze haar meest beklijvende songs in het begin van haar carrière, toch blijft de ondertussen zevenenvijftigjarige artieste meer dan het volgen waard.

De lange pauze tussen haar twee laatste platen benutte ze overigens redelijk vruchtbaar. Ze verdiepte zich steeds verder in het leven van Carson McCullers, een schrijfster uit het diepe zuiden van de VS die ze al las sinds haar tienerjaren. Dat resulteerde uiteindelijk in het theaterstuk ‘Carson McCullers Talks About Love’ dat in 2011 in première ging en dat ze samen schreef met Duncan Sheik. En dat theaterstuk inspireerde haar op zijn beurt tot deze plaat, een conceptalbum waarin ze ons meeneemt in de gevoelens en het werk van de boeiende schrijfster.

McCullers werd geboren in 1917 en zij kwam in die periode al uit voor haar biseksualiteit, haar worsteling met haar vrouw zijn en steunde de zwarten in hun schreeuw om gelijke rechten. Ze schreef haar bekendste werken terwijl hier in Europa de Tweede Wereldoorlog woedde. De plaat neemt ons ook muzikaal mee op reis naar die tijd met instrumenten als banjo, staande bas, accordeon, trombone, klarinet, mandoline, maar toch klinkt de plaat hedendaags, niet in het minst omdat McCullers haar tijd op vele vlakken ver vooruit was.

Voor sommige songs gebruikte Vega de tekst uit de stukken van McCullers. Zo is single We Of Me gebaseerd op ‘The Member Of The Wedding’ over een meisje dat bij haar pasgehuwde broer wil blijven wonen. Iets wat haar schoonzus niet erg kan appreciëren.

In andere songs probeert ze een inkijk in McCarsons ziel te bieden. Uit New York Is My Destination, blijkt haar ontembare ambitie om iets van haar leven te maken. Maar de song zou ook op Vega zelf van toepassing kunnen zijn. Trok zij zelf ook niet van Californië naar New York om het te gaan maken?

Het grappige Harper Lee bevat dan ontelbare literaire verwijzingen, maar verhaalt vooral de na-ijver tussen de schrijfster van ‘To Kill A Mocking Bird’ en McCullers. Vega legt haar zelfs deze woorden in de mond: “I like to kill more than that mocking bird.”

De toon van de songs gaat van intiem (Annemarie) over humoristisch (Harper Lee en The Ballad of Miss Amelia) tot levenswijs (Carson’s Last Supper) en al klinken ze (opzettelijk) wat gedateerd, ze bewijzen dat Vega nog altijd een grote dame is.