Strand Of Oaks - HEAL

Dead Oceans

Als er één ding is waar wij in geloven, dan is het wel de helende kracht van muziek. De ambacht van de songschrijverij als catharsis. Dat is waar Strand Of Oaks – Timothy Showalter voor de vrienden – ‘HEAL’ (in schreeuwerige drukletters, als een noodkreet) voor gebruikt en vervolgens – niet onbelangrijk – ook genezing door vindt. En hij levert er meteen een dijk van een plaat mee af, een hoogtepunt in deze eerste muzikale helft van 2014.

Wie Strand Of Oaks al langer volgt, zal zich een hoedje schrikken. Showalter heeft zijn muziek opgepompt. Weg zijn de subtiliteiten van zijn eerste drie platen, weg is wat hij zelf altijd de loner-folk noemde. Alhoewel, in wezen staat ‘HEAL’ nog steeds vol loner-folk, maar dan bedolven onder schreeuwende gitaren, daverende drums en Showalter die meer dan ooit tevoren zijn ziel blootlegt.

In openingstrack Goshen ’97 keert hij terug naar zijn vijftienjarige zelf, in een song in de beste Springsteen-traditie met een solo van niemand minder dan J Mascis zelve. Terug naar de kelder van zijn ouders in Indiana waar hij zijn songschrijverschap ontdekte (“Then I found my dad’s old tape machine/ that’s where the magic began”). De kleine Timothy was eenzaam, maar gelukkig en dat is in zijn volwassen leven al vaak anders geweest, zo voegt hij er in dezelfde song aan toe. “Before I was fat, drunk and mean/ Everything still lied ahead” en dan dat refrein met dat zinnetje “I don’t wanna start all over again” in herhaling.

Het is het openingsakkoord van een plaat met nooit aflatende intensiteit waarop Showalter zingt over zijn relatieproblemen die hij ontvluchtte door op een nooit eindigende tournee te gaan, over zijn zelftwijfel en teleurstelling in een vroeger album en over zijn alcoholverslaving. “You gotta heal” schreeuwt hij zichzelf toe in het titelnummer

Ook in J.M. begeeft hij zich op wel heel erg persoonlijk terrein. J.M. staat voor Jason Molina, een muzikale vriend (artiestennaam was Songs: Ohia) die vorig jaar op negenendertigjarige leeftijd overleed aan leverfalen ten gevolge van zijn alcoholverslaving. Diens dood wordt door Showalter aangegrepen om aan zelfreflectie te doen. Na anderhalve minuut barst de meer dan zeven minuten durende song open in een eerste gitaarsolo. Het zal niet de laatste zijn. J.M. kan zonder blozen naast het allerstrafste van Neil Young gaan staan.

Nog een prijsbeest is de tweede single Shut In waarin hij zichzelf vergruisd en vervloekt omdat hij niets meer weten wil van mensen. “I lose my faith in people/ Why even take the time?” klinkt het letterlijk. Dat alles zit vervat in een meesterlijke popsong, misschien wel het beste dat we dit jaar al gehoord hebben.

Op 26 december 2013 slipten Timothy en zijn vrouw met hun wagen en knalden recht op een kleine vrachtwagen. Als bij wonder overleefden ze het ongeluk beiden, waarna Timothy, met zware hersenschudding en zonder medeweten van de producer, de studio inging om één en ander te veranderen aan de eindmix van ‘HEAL’.

“Het was het in de ogen kijken van de dood terwijl mijn gedachten er al zo aan gebonden waren die de plaat deze richting heeft uitgestuwd”, zegt Timothy daarover. “Ik stond op het kruispunt tussen de dood en het totaal onbevreesd zijn. Ik wil de luisteraar naar precies dat punt brengen met trieste muziek die klinkt als een viering, alsof ik huil en lach tegelijk met mijn beide middenvingers in de lucht.”

Platen zoals deze die eruit gulpen omdat het nu eenmaal moet: dat zijn de beste.

Strand Of Oaks speelt op 28 september in Trix.