Sara Watkins - Young In All The Wrong Ways

New West Records

‘Young In All The Wrong Ways’ is de prachtige titel van de nieuwe cd van Sara Watkins. Bij zo'n prachttitel hoort dito muziek en daar staat de plaat vol van. Het titelnummer is één van de stoerste en tegelijk meest ontroerende scheidingsliedjes ooit. "You were my future but that's in the past."

Muzikaal kreeg de vijfendertigjarige Amerikaanse singer-songwriter uit Santa Monica voor haar derde soloplaat hulp van de Punch Brothers en Jim James van My Morning Jacket en die doen haar rootsy pop opwindender dan ooit klinken. Niet dat ze de bluegrass, waarmee ze bekend werd, helemaal achter zich laat, maar deze keer mocht het voor La Watkins wel ietsje meer zijn.

Zelf heeft ze het in interviews over een "breukalbum met mezelf"; een soort transformatie dus: “Ik realiseerde me dat ik in veel opzichten niet was wie ik wilde zijn. Het was een proces van loslaten en me storten in in het onbekende."

Dat maakt van ‘Young In All The Wrong Ways’ (de opvolger van ‘Sun Midnight Sun’) haar derde en ook haar meest geavanceerde en onthullende album tot nu toe. De plaat is een mooie collectie van folk, pop, bluegrass en indie met een grillige, elektrische gitaar (van Jon Brion) en flinke drums (van Jay Bellerose) als rode draad. Zelfs broer Sean Watkins is op de plaat te horen.

Anderzijds hoor je ook een rustige, ja zelfs barmhartige plaat. Hoogtepunten zijn The Love That Got Away en One Last Time, nummers waaruit een flinke brok woede en teleurstelling blijken. Hoor hoe op New Year’s Day de inleidende keyboards de pijn van het kloppend hart mooi symboliseren waarbij een reis naar de woestijn wordt gesuggereerd. Watkins’ stem gaat langzaam, een dunne lijn tussen vasthouden en loslaten.

De nummers roepen ook nu weer beelden op, zoals liedjes dat eigenlijk gewoon moeten doen. Dat Watkins - in tegenstelling tot op vorige platen - niet kiest voor covers, zegt in dat geval alles. Dat geldt zeker voor single Move Me, die opent als een rustige popsong, maar al snel explodeert tot een potige rocker. Dat mag trouwens ook het etiket zijn dat we op de stevige titeltrack kunnen kleven. De loeiende gitaren liegen er niet om en de vocale uithalen van de zangeres zijn een schot in de roos. En dat op een song die eigenlijk één van de mooiste scheidingsliedjes is. Tenderhearted sluit als erg tedere en zachte song de boeken van deze cd.

Eenenveertig minuten lang genieten dus. Er is geen ontkomen aan: Sara Watkins wordt een wereldster.