Pixies - Head Carrier

Pixies Music

Dat kaalkop Frank Black ofte Black Francis de wilde haren in de jaren tachtig achterliet, bleek reeds op de lauwe comebackplaat ‘Indie Cindy’. Dat zijn Pixies met de afgekapte rechterhand van bassiste Kim Deal stevig wankelen, ook. Maar met ‘Head Carrier’ is een nieuwe band verrezen, eentje die pop niet schuwt en het ook zonder hoekige rammelpartijen kan stellen. Maar tegelijkertijd ook een band die de naam Pixies opnieuw geheel waardig is.

Pixies anno 2016 heeft de “i” van indie ingeruild voor de “p” van pop. Zo lijkt het althans. “Oona, I will await destruction”, zo gaat het halfweg ‘Head Carrier’. Wel, veel destructieve kracht heeft dit album niet te bieden. Even gaat het kwartet uit de bocht, in het furieuze Baal’s Back met zwaar loeiende driekwartsgitaarmaten. Even gaan die gitaren weer lekker tegendraads aan het gieren in een hoekig peloton met de bas tijdens een uptempo Talent. Het is trouwens één van de momenten dat Kims vervanger Paz Lenchantin (A Perfect Circle, Zwan) zich stevig laat gelden.

In deze plaat zit echter vooral veel harmonie, melodie en zelfs frivole man-vrouw-samenzang tijdens het grappige Tennant Song. Het gevolg laat zich raden: de combinatie van een spuuglelijke hoes en deze andere aanpak doen even de wenkbrauwen fronsen, zeker wanneer blijkt dat het ding halfweg ook nog eens als een pudding in elkaar zakt. Want hoeft die beroemde Where Is My Mind-introriff nu echt herkauwd te worden? Dat is natuurlijk een last die Pixies uit het verleden meezeult: de band probeerde al zoveel dingen uit, dat in elk nieuw nummer wel een echo uit oude hits weerklinkt.

Maar eens de verbazing voorbij is, ontstaat zoiets als fascinatie. Want Pixies blijkt opnieuw een garantie voor pittig, prettig, prikkelend en soms een beetje protserig. Stevig gitaarwerk en een grollende bas, hard-zacht-partijen, strofe refrein en toch een stukje muzikale eigenwijsheid, zoiets. Of wat dan te denken van de eerste single Um Clagga Lagga. Quoi? Inderdaad, ook nu weer genoeg ruimte voor enige tekstuele nonsens ofte humor. Lekker gewaagd trouwens om de song pas tegen het einde van de plaat in de tracklijst te zetten.

Is dit een goed Pixies-album? Het zal wel zijn! De verpletterende kracht is er voorgoed uit. Maar net als in goede, oude tijden, valt alles langzaam wel mooi in de plooi. Geef hem een paar goede beurten, en ‘Head Carrier’ geeft veel terug. Misschien nog net even vermelden: wij zijn fan van de band en dat helpt.