Ortega - Sacred States

ConSouling Sounds

Verliefd, dat zijn we. En wel op de fenomenale opperhoofddoodskoptekening op Ortega’s ‘Sacred States’, een plaat die eindelijk een volwaardig tegengewicht vormt voor het zes jaar oude debuut van het Nederlandse kwartet. En de Groningers menen het. Want deze loodzware cocktail van doom, sludge en psychedelica komt verdorie zwaarder aan dan de verkiezingsuitslag van de VS.

Sacred States

Ortega heeft vijf liedjes bij elkaar gesprokkeld in bijna even veel jaren tijd. Weinig productief? Mogelijk, maar de loodzware spinsels van massieve distortiongitaarriffs, brullende uithalen en steeds diepere krochten opzoekende structuren, volstaan voor wekenlange resonantie. Vijf keer op rij mept Ortega rond de oren, met een gemiddelde tijdsduur van dik tien minuten. Donker, getormenteerd, depressief. In een Maelstrom van destructieve Neurosis-riffs, logge AmenRa-doompartijen en met frontman Richard Postma die aan de zwaarste folterpraktijken onderworpen lijkt.

Het Nederlandse kwartet gaat de ene keer aan het scheuren met een felle wall of sound en dan weer aan het hakken in een gitzwarte doompassage of gaat zelfs even aan het fantaseren in een stukje stevige gitaarpsychedelica. Dat laatste blijkt bijvoorbeeld uit de cirkelende effecten waarmee het black metalmoment van Descending Ladders opent; alsof muziek en grunts in de draaikolk van het badwater weer naar de riool toe worden gezogen. Zolang de waarden “luid”, “zwaar” en “fel” maar gerespecteerd worden.

En toch hebben die getormenteerde, scheurende muziekwerken iets oprechts, een emotie uit de ziel, die contrasteert met de soms industriële sound die Ortega op zijn luisteraar afvuurt. Zo mag Maelstrom wat meer hol en horror klinken, meer genadeloos dan massief. Even mag zelfs de distortion af in een moment van opbouwende riffs. Daardoor komende gebalde kreten van Richard Postma nog sterker uit en kan nadien in een furieuze tegenmaat nog wat meer gegierd en gewaaid worden.

Deze bewust in de underground residerende band verstaat de kunst om na een loodzwaar nummer van tien minuten het gevoel te creëren van: ”Is het nu al voorbij?”. Hoe kan je een overtreffende trap overtreffen? Daar zoekt deze plaat antwoord op. En dat antwoord wordt ook gegeven; met het achttien minuten inpalmende Crows, een uppercut van een metalsymfonie die twee jaar geleden al aan een beperkte schare fans op cassette werd geopenbaard. Lang blijft de song steken in diep hakkende sludge doompartijen, een hardnekkig herhalend thema waardoor Postma af en toe een woeste overwinningskreet slaakt.

Pas op dik vijf minuten begint het echte nummer, geleid door morbide zangkreten. Halfweg mag de druk dan weer wat van de ketel met psychedelisch, hoog snaarspel, al kondigt de diep hobbelende bas hier reeds de op til zijnde, helse taferelen aan. Even lijkt Ortega in zijn benevelende wolken te blijven hangen, maar door steeds harder te gaan hakken, slaat het humeur hier al snel om. En dan braak de band effectief de ingewanden uit in een volle en holle, gloeiend hete wall of sound.

Het is dit soort unieke verhaallijnen in combinatie met een permanente spanning en metal-zwaarwichtigheid, die deze plaat tot een kanjer van formaat maakt. Verder is ‘Sacred States’ ook in een sterke balans tussen scheurzang, donderende drums en donker, vol gitaarwerk, afgemixt net tegen alle rode registers aan. Daarom keren we ook op muzikaal vlak graag terug naar het eerste woord van deze bespreking. Zonder twijfel.

17 december 2016
Johan Giglot