Nicolas Jaar - Sirens

Other People

De tegenwoordig in New York residerende Chileens-Amerikaanse electronicawizard Nicolas Jaar duikt weer op.

Dit album een politiek geladen album noemen is een understatement. Zoals de albumhoes - een nachtelijk, neonverlicht tafereel - suggereert, komt 'Sirens' het best tot zijn recht in de avonduurtjes. Het album tikt af op een gortdroge zes songs, die er in net geen veertig minuutjes door gejaagd worden. En ondertussen beleeft de luisteraar de ultieme nachtflash en blijkt de vleesgeworden extase op muziek gezet.

Toch zit het duiveltje zoals vaak in de kleine details. Zo toont de albumhoes prominent een Amerikaans muntstukje en zien we ook ergens "THIS IS NOT AMERICA" oplichten. En ondanks zijn Chileense roots ("Ya Dijimos No Pero El Si Esta En Todo", vrij vertaald: "We zeiden eerder al nee, maar het ja is alomtegenwoordig") brengt 'Sirens' hem vooral terug tot de New Yorkse state of mind, waar Black Lives Matter en onrust en rellen schering en inslag zijn.

De politieke invloed manifesteert zich eveneens tijdens The Governor, dat een Johnny Cash-achtige vocal mengt met hortende, stotende blips and beats. Iets verderop: een weirde drum'n'bassroffel en freejazzinvloeden die genadeloos mee de mix in gezwierd worden.

Ergens halfweg het korte Leaves duikt een Spaanse sample op, een discussie tussen Nicolas en diens vader Alfredo Jaar over de tijdelijkheid van een standbeeld. Elders duikt er een audiosample van de dan tweejarige Jaar op, opgenomen op het moment dat zijn moeder en hij koers zetten naar Chili. En op No (met lyrics als: "You don't have to see the future to know what's coming") fantaseert Nicolas Jaar losweg wat schijnbaar onsamenhangende verhaaltjes aan elkaar. En zo tracht de muzikant, zij het abstract, het persoonlijke in zijn composities te gieten. Bovendien bekrachtigen die samples de ervaring die 'Sirens' heet.

In Three Sides Of Nazareth vinden een Soulwaxgroove en een donkere bluesvocal elkaar, waarmee hij wil aangeven dat de waarheid niet altijd even wit of zwart is. Of zoals hij het zingt: "“If every now and then you feel like you’ve seen it all / Then be sure to remember there’s always two sides to a wall”. Naar het einde toe lijkt de track te versoberen. Tot Jaar een versnelling hoger schakelt en er nog wat beats aan toevoegt.

Er zijn ook reflectieve momenten, zoals de introverte, mensenschuwe piano van opener Killing Time. Jaar neemt ruimschoots de tijd om de ambient-, downtempotrack op te bouwen. Slechts na een vijftal minuten duiken de eerste verkillende vocals, die enige intimiteit ontbloten, op en krijgen we ontregelde synths te horen. Afsluiten doet hij dan weer met de soul en gospel van History Lesson, dat een fraai eindpunt vormt en ons direct tot een nieuwe luisterbeurt inspireert. En nog één. En nog één.

'Sirens' is naast politiek vooral vreemd. Dat uit zich in de muziek. Alsof hij niet één stem aan het woord laat, maar alles en iedereen. We zien hem vast wel ergens op een festival in 2017 een podium naar keuze afsluiten.