METZ - Up On Gravity Hill

Sub Pop Records

Heel even was er teleurstelling, toen we de nieuwe plaat van METZ in de speler stopten. Ze zijn de punch kwijt, was de eerste reactie. Maar dat bleek van voorbijgaande aard.

Want er is iets anders in de plaats gekomen. O ja, de gitaren razen nog steeds op 'Up On Gravity Hill', maar er is ook meer ademruimte gelaten. Meer nog er zijn zelfs strijkers (gearrangeerd door die andere Canadees Owen Pallett) te horen in opener No Reservation / Love Comes Crashing met de onheilspellende tekst: “See love crashing down”. Want in de stijl, die we van zanger-gitarist Alex Adkins kennen, boort hij nog steeds alle hoop de grond in. Hij zingt het zelfs letterlijk in Glass Eye: “There is no hope for us here”, ook al gaat het eerder om een gebroken hart dan om een levensbeschouwing.

Nog steeds grijpt een riff als de opener van Entwined (Street Light Buzz) je rechtstreeks naar de keel, maar zoals ook al op de vorige platen (die met een titel) van de Canadezen te horen was, mag je af en toe even bekomen voor je weer wordt meegesleurd door de volgende storm. En dat geeft de songs meer diepgang, net doordat er meer contrast in de songs zit. Het is niet meer gewoon rammen tot aan het gaatje.

Dat ze daarin verder durven gaan dan voorheen, blijkt vooral uit afsluiter Light Your Way Home, dat zowaar iets van shoegaze over zich krijgt. Geen wonder dat ze net hiervoor Amber Webber van Black Mountain vroegen om de song dat tikkeltje extra te geven. En het gaat hen dan ook nog eens verdomd goed af. Hier lijkt Adkins ook de stem in te tomen, hetgeen leidt tot een wonderlijk resultaat. Niet baanbrekend misschien, maar wel verdomd aanstekelijk.

Ook 99 geeft blijk van evolutie en daardoor van lef, want veranderen is nooit eenvoudig. En dat refrein vraagt gewoon om meegebruld te worden, wat dan weer iets meer aansluit bij de “oude” METZ. Maar Superior Mirage bewijst dan weer dat die METZ niet meer gaat terugkeren, tot spijt van wie het benijdt.

Ons maakt het echt niet zoveel uit. Wij speelden onlangs nog de hele collectie, stonden stokstijf van de adrenaline na twee platen, maar kwamen geleidelijk aan tot ontdooien met de drie die volgden. En 'Up On Gravity Hill' is daar het voorlopige orgelpunt van. De aanvankelijke teleurstelling is dan ook helemaal weggesmolten.