METZ - II

Sub Pop Records

Eind 2013 had METZ al nieuwe nummers. Want die speelden ze toen al in Brussel. Maar ‘II’ liet nog meer dan een jaar op zich wachten. Maakt niet uit, want het was het wachten waard.

Wat zowat meteen opvalt, is dat de band zo mogelijk nog rauwer klinkt dat ze dat op het titelloze debuut al deden. Alsof alle sowieso al karige, overbodige huid werd weggeknipt en enkel de blootgelegde spier lillend overblijft.

En die spier trekt van bij opener (en single) Acetate al meteen in een kanjer van een kramp samen. Je voelt haast de fysieke pijn als zanger-gitarist Alex Edkins zijn longen door zijn strot probeert te trekken. Hetzelfde gevoel krijgen we bij Nervous System, dat iets meer dan twee minuten een griepvirus in je darmen is. Rechtlijnig, strak, hard en zo verdomd lekker eens je op de pot zit.

Ook in I.O.U., dat als een stier op een rode lap op je af dendert en je moeiteloos aan de horens rijgt, zit diezelfde groffe korrel. En Eyes Peeled plakt je gewoon tegen de muur.

De andere nummers hebben eveneens peper in de kont, maar nergens prikt het als in hoger genoemde songs. Let op: dat betekent nog niet dat de rest van het album van mindere kwaliteit is. Datzelfde tempo aanhouden zou misschien eentonig worden. Dus pakt het trio het soms wat anders aan.

Afsluiter Kicking A Can Of Worms is, na Spit You Out, het langste nummer op de plaat, blinkt uit in repetitie, maar boeit wel van start tot finish. Naarmate de song vordert, neemt de chaos en de ruis het nummer stilaan over tot daaraan - en dus meteen aan de hele plaat - abrupt een einde wordt gemaakt.

Met het niemendalletje Zzyxx, dat wel een toevallige opname lijkt, wordt de plaat trouwens mooi in twee gebroken. Niet dat de scherven daarna minder scherp zijn uiteraard. Maar het geeft de luisteraar wel even ademruimte. Iets wat je bij een dergelijk, hyperkinetisch plaatje best kan gebruiken.

Van een ‘Nevermind’ is met andere woorden voorlopig nog geen sprake. Of had u dat nog niet door? Wij hebben er in elk geval geen enkel probleem mee. Want ‘II’ is zo’n plaat, die je achtervolgt in je dromen. En daar willen wij dan gerust van wakker liggen.