Merchandise - A Corpse Wired For Sound

4AD

Merchandise is terug als drietal en klinkt niet gelukkig, maar wel goed.

A Corpse Wired For Sound

In 2014 deed Carson Cox iets wat niemand ooit van hem verwacht had: hij tekende een platencontract en breidde zijn band uit met nog eens twee man. Daarvoor zweerde de frontman van Merchandise bij de DIY-aanpak. Niet dat er verder veel veranderde. De band klonk alleen wat beter geproducet en uitgebalanceerd. Verder deed Cox wat hij altijd al deed: hij nam de plaat op in zijn slaapkamer.

Het extra duo werd voor ‘A Corpse Wired For Sound’ terug bedankt voor bewezen diensten. Carson Cox, gitarist Dave Vassalotti en bassist Patrick Brady vonden drie man al een hele bende. Maar de band koos deze keer voor de volgende stap in haar evolutie: voor het eerst doken ze de studio in. De keuze viel op La Distilleria, waar ze samenwerkten met producer Maurizio Baggio. Toch werd er ook opgenomen thuis bij Cox, al lag die thuis dit keer niet meer alleen in Tampa, maar ook in New York en zelfs in Berlijn.

De titel van het album komt van een kortverhaal van JG Ballard en zou verwijzen naar de huidige staat van de band: “Voor ‘After The End’ werden we herboren als een rockband, maar dat kon niet blijven duren. We stierven weer en het resultaat is dit lijk dat blijft zingen, ondanks alles.”

Nou, voor een lijk klinkt Merchandise behoorlijk vitaal. Donker, gitzwart bij tijden, dat wel, en ook met veel meer nadruk op de elektronica, maar ook stevig en zeer coherent en minder flirtend met de vele voorbeelden uit de new wave en postpunk. Hier en daar hoor je nog wel eens een flard van The Jesus And Mary Chain of iets dat van Depeche Mode zou kunnen zijn, maar de band vond duidelijk haar eigen stem.

Dat is meteen duidelijk vanaf opener Flower Of Seks, waarin een gothic sound slim wordt gekoppeld aan een psychedelisch klinkende gitaar. Het klinkt een beetje als The Cult, maar toch ook weer niet. In die andere single End Of The Week wordt Cox’ stem zelfs door een omvormer gehaald. De combinatie met de vele lagen elektronica en gitaar zorgt voor een dikke muur van geluid die onontkoombaar is.

Wat een verschil met het door Vassalotti geschreven I Will Not Sleep Here. Hier horen we akoestische gitaar, een helder zingende Cox en helemaal geen drummachine. Toch klinkt de tekst pessimistisch. “Blood Is thicker than water / But both can go down the same drain”, klinkt het boven spaarzame synths. Merchandise heeft zowaar een tedere kant.

Onze favoriete track is echter nog een andere. Niet de derde single Lonesome Sounds (al is die ook niet mis), maar wel het zacht wiegende Shadow Of The Truth, met de enorm eenzaam klinkende gitaarpartij. Volgens Cox gaat deze plaat over opgroeien en, onderweg naar volwassenheid, afscheid nemen van vrienden en geliefden en vrede nemen met eenzaamheid. Nergens verklankt de plaat dat beter dan hier.

25 september 2016
Marc Alenus